Laatst schreef ik voor het eerst een kaartje: Liefs van Hilde, Harm, Fos, Melle & Nine. Ik denk dat ik toen pas besefte dat we ineens een gezin van vijf zijn. Het voelt soms alsof we zóveel kinderen hebben.
Kleine backstory: Fos is geboren op 8 augustus 2019 en is nu een naar schoolgaande, blije, nieuwsgierige, kritische kleuter. Na Fos hebben we 2,5 jaar gewacht en daarna kreeg ik 3 miskramen in één jaar. En toen: zwanger van een tweeling! Melle en Nine zijn geboren op 10 augustus 2023 en met 36+4 hebben ze de bevalling ingeleid. Ze waren klein en licht bij de geboorte, maar na 2 nachten in het ziekenhuis mochten we gelukkig al naar huis.
En dan begint het: je kraamtijd. De periode waarvan iedereen zegt: geniet ervan he! Duik lekker in je bubbel! Wat een rijkdom! Nou, dat gevoel ken ik echt niet. De roze wolk is precies zoals je aan een roze wolk zou denken: roze, bubbelig, plastic, nep. Een soort suikerspin, waarvan je in het moment denkt het er zin in te hebben, maar uiteindelijk blijf je met een plakkerig gevoel achter.
De kraamtijd is de meest intense periode van je leven: fysiek, mentaal, emotioneel. Ik ervaarde intense emoties die ik bij mezelf echt niet (her)kende. Een ongekende boosheid richting mijn partner, toen hij zomaar de deur uit kon lopen zonder baby’s. Stikjaloers was ik op moeders op het schoolplein, met ‘maar’ één kind in de draagzak. Maar ook angst: deed ik het wel goed als moeder? Want om me heen zag ik wel moeders intens genieten van hun baby. Hadden zij het geheim van de roze wolk ontdekt? Was er dan iets mis met mij…?
De kraamtijd heeft zoveel impact op elke relatie van je leven: die met jezelf, je kind(eren), je partner. Er is een oude ik, voor je zwangerschap en bevalling, en een nieuwe ik. Maar die nieuwe ik is een versie die met een knot op haar hoofd, met kraamverband in boxers van haar man loopt. En dat zorgt voor een error. Want die nieuwe versie van mezelf vond ik helemaal niet zo leuk. Gelukkig weet ik dus dat dat een soort in-between-versie van mezelf is, maar poeh, wat vond ik dat lastig. Mijn vriend had overigens helemaal niet zoveel last van deze identiteitscrisis. En natuurlijk voelde ik een intense dankbaarheid dat ik deze baby’s heb mogen krijgen en dat ze helemaal gezond waren. Maar intens genieten? Nee, dat duurde bij mij even.
Weet je wat ik tijdens de kraamtijd met de tweeling het allerfijnst vond? Vriendinnen die met eten op de stoep stonden. Linzensoep. Salade met serannoham en buffelmozarella. Lasagne (dit kan ik dus écht niet eten tijdens mijn zwangerschap: zet me een bord lasagne voor en ik kan je precies vertellen of ik wel of niet zwanger ben.) En vooral zo fijn dat ik dan in de ochtend een appje kreeg: “ik breng rond 5 uur eten, lasagne lekker?” Ik was zelf ook altijd het type dat zei: “als we iets kunnen doen, laat je het weten he?”. Maar het probleem in de kraamtijd is dat je geen idee hebt wat je nodig hebt. Je bent blij als je een keer je haar hebt gewassen. Je hebt gewoon mensen nodig die dat voor je beslissen, die je een ja-nee optie bieden. Ik kreeg zelfs van twee vriendinnen een mega boodschappen pakket thuisgestuurd: zó lief. Ik heb me echt voorgenomen dat zelf ook vaker te doen bij vriendinnen die bevallen zijn.
Het grootste verschil tussen mijn eerste en tweede kraamtijd is dat ik er de tweede keer niet zo’n oordeel over had dat ik me voelde zoals ik me voelde. Intense boosheid? Oké prima, ik spreek het uit. Onwijs jaloers? Ik accepteer het volledig. Diep verdrietig? Laat die tranen maar stromen. Doordat ik alles mocht voelen, was er ook minder frustratie.
Mensen die ‘geniet ervan he’ zeiden, mochten wat mij betreft wel even op een legoblokje stappen. Of ‘ze zijn maar heel even klein!’ Ik kon daar zó niks mee. En het vreemde is dat je het wel snapt. Nu ze 3 maanden zijn, denk ik: oh het was eigenlijk best relaxt toen ze 24/7 sliepen in de eerste weken. En dat is zo vreemd aan de kraamtijd: achteraf kijkt iedereen er totaal anders naar. De scherpe randjes gaan eraf. Je romantiseert het bijna. Ik denk dat dit een slim trucje van de natuur is, want anders zou iedereen maar één kind op de wereld zetten. Dus iedereen die zegt: geniet ervan hè, doet dat echt vanuit zijn of haar beste intenties. En dat snap ik nu.
Eigenlijk begint het pas na de bevalling. Met mijn eerste was ik zo gericht op de bevalling, dat ik daarna lichtelijk verward thuis zat met het besef dat de baby natuurlijk ook zou blijven. Nu weet ik: dit eerste jaar is gewoon een jaar van weinig slaap, korte lontjes, veel spullen in je huis, veel thuis zijn, weinig tijd voor samen en jezelf. En ik kan daar beter berusting in vinden dan ertegen te vechten. Want waar je verwacht dat je kraamtijd een soort sprankelende lente is, is het meer een soort herfst met onstuimig weer, waarin heel soms de zon zich laat zien. En die momenten wil je pakken, om mee te nemen, om weer op te laden. De lente komt vanzelf weer. Echt.
Dit zijn de tips die ik graag had willen weten voordat mijn kraamtijd begon.
