13 augustus 2020 door Rianne Roes
Ik weet nog de allereerste keer dat ik mijn zoontje voor ging lezen en dat de babyfoon aanstond en mijn man me dus kon horen. Ik voelde me raar, ongemakkelijk en kwetsbaar. Het voelde echt als een ander stuk van mij en dus ook een ander stuk van onze relatie, een beetje als onontgonnen gebied. En ik weet nog dat ik op dat moment dacht: “dit is toch echt heel onaantrekkelijk. Om mij als zijn ambitieuze, snelle en vrolijke vriendin (vrouw inmiddels) ineens als de moeder van zijn kind te horen en te zien.” En vooral het ‘moeder-gedeelte’ baarde me zorgen. Want wie wil er nou seks met z’n moeder? Ik was me op dat moment ineens heel bewust van mijn veranderende rol en mijn nieuwe rol als moeder. Wat nou als mijn man compleet af zou knappen op mij als moeder?
Mijn man en ik waren op dat moment bijna 10 jaar samen. We hadden vooral een leven geleid waarin we beide hadden gestudeerd, veel vrienden hadden, ook veel rouw hebben gekend, we veel tijd samen doorbrachten, veel tijd apart van elkaar doorbrachten, veel werkten, veel geld te besteden hadden, weinig vaste lasten en weinig buitenproportionele verantwoordelijkheden hadden. Het was druk, maar het voelde ook vrij. Al is dat misschien ook meer vanuit het perspectief van nu, terugkijkend op hoe het toen was in het pre-kindertijdperk.
Want toch misten we iets, dat onbezorgde leven was allemaal heerlijk, maar ook een beetje oppervlakkig. Gingen we dit nog op deze manier de rest van ons leven doen? Langzaamaan begon er een kinderwens te groeien. Vlak na ons huwelijk raakten we in verwachting. En toen werd alles anders, niet perse beter, niet perse slechter, maar gewoon compleet anders. De gedeelde liefde voor onze zoon is goud waard. Magisch. Echt waar. Voordat je verder leest: laat dit heel duidelijk zijn, de liefde voor je kind is met geen pen te beschrijven. Nooit van mijn leven had ik kunnen denken dat mijn leven en de relatie zoveel meer lagen zou krijgen door het ouderschap.
Maar het geploeter door planning en rituelen is soms moeizaam en frustrerend. En het gevecht met het aspect tijd, een eeuwig durende worsteling. Het nauwgezet plannen van tijd voor ons samen, het soms zelfs plannen van seks is vermoeiend en niet erg romantisch. Komt nog eens bij dat je je realiseert dat je als partners amper nog een fatsoenlijk gesprek kunt afronden omdat er wel weer eten, poep, drinken of snot door het huis vliegt of er een kind door jullie gesprek heen schreeuwt. De tijd van lekker bijkomen tijdens het avondeten en een beetje praten over het leven en de dag is wel voorbij.
Voor sommige ouders voelt het ouderschap als een tweede jas die ze aantrekken. Voor mij was dat niet zo. En ik durf wel te zeggen dat dat ook voor mijn man gold. Ik worstelde met mijn rol als moeder en hoe die in verhouding stond met al die andere dingen die ik ook nog wilde in het leven. En ook; hoe zorgden we ervoor dat het samen als partners ook nog leuk zou blijven?
Wanneer jullie in verwachting zijn van een kindje voel je al dat er iets verandert in jou, in je partner en dus ook tussen jullie. De veranderingen zijn misschien niet meteen heel groot of zichtbaar, maar ze zijn er wel degelijk. Je hebt het over andere onderwerpen. Je probeert af te tasten of jullie wens ongeveer hetzelfde is en welke onderwerpen je partner al wel of nog niet wil bespreken:
Je probeert je eigen toekomstbeeld te verduidelijken. Je bent aan het ontdekken hoe je partner over bepaalde dingen denkt. En waar de verschillen en overeenkomsten zitten.
Van twee naar drie zegt het eigenlijk al letterlijk. Er komt een mens bij in jullie mini-systeempje. Zie het bijvoorbeeld als wanneer je met zijn tweeën een evenwicht moet behouden terwijl je beide op een wiebelende plank staat. Je kiest dan een bepaalde plek ten opzichte van elkaar die goed voelt, waar je je zeker, stabiel en veilig voelt. Maar wanneer er een derde persoon bij komt, moet je anders gaan staan. Je moet gaan bewegen om datzelfde gevoel van evenwicht en stabiliteit te behouden. Je verschuift van plek. Aan de buitenkant zie je niet perse grote veranderingen. Echter is de hele balans anders en nieuw. Je bent nog zoekende in je plek. Trial and error. En het vraagt meer samenwerking, simpelweg omdat een evenwicht met z’n drieën meer afstemming vraagt dan met z’n tweeën.
Voordat jullie een kindje krijgen, is de relatie van jullie. Mensen hebben misschien wel een mening, maar je hebt er eigenlijk niet zoveel mee te maken. Uiteraard breng je ieder je verleden, levensgebeurtenissen en je vrienden en familie. Maar ook als dat niet helemaal klikt dan vind je daar als koppel vaak ook wel weer een weg in. Met het ouderschap is dat anders. Ineens betekent de komst van een kindje dat diezelfde familie en vrienden ook (in mindere en meerdere mate) een duit in het zakje willen doen. Ze hebben ook een mening en ideeën over wat goed is voor jullie (ongeboren) kind. Als koppel is het dan fijn om te weten waar je staat. Samen, maar ook jij als individu. Wat is voor jullie belangrijk. Wat is voor jou belangrijk. En hoe praat je daarover met de mensen die ook iets van jullie als ouders en van jullie kind vinden. Samen een team zijn, helpt je staande te houden tegen de soms ongezouten mening van anderen. Dat is hetgeen wat mij nog het meest verbaasd heeft. Iedereen, maar dan ook iedereen, lijkt een mening te hebben over jou en je kind en over wat je wel of niet zou moeten doen.
Wanneer jullie een kindje verwachten en ook als het kindje er al is, ontkom je er niet aan dat je met elkaar praat over hoe jullie het gezinsleven willen vormgeven. Hoe jullie als gezin zullen gaan samenvoegen. Samenwonen was daar misschien voor sommigen een kleine oefening voor. Maar ook tijdens het samenwonen houd je nog grotendeels je eigen leven, je eigen loopbaan, je vriendschappen, je ‘eigen’ familie enz. Het krijgen van een kind maakt dat jullie je levens volledig op elkaar af moeten stemmen. Wat overigens niet betekent dat je het overal over eens moet zijn. Maar er moet wel een gemeenschappelijke uitvalsbasis zijn. Je wordt letterlijk en figuurlijk afhankelijker van elkaar. Jouw agenda = mijn agenda. Waar je in het verleden nog wel allebei tegelijk zonder nadenken de deur uit kon, moet je dit nu bespreken en afstemmen met elkaar.
Hoe zorg je ervoor dat je een balans vindt waar iedereen zich in kan vinden. Een balans waarin er ruimte is voor jullie samen, maar ook voor jou alleen. Je kunt hier tijdens de zwangerschap al over nadenken.
Hieronder alvast een zes vragen waar je aan zou kunnen denken:
Het is belangrijk om je op de komst van jullie kindje voor te bereiden, maar zelfs dan zul je altijd nog voor verrassingen komen te staan. Maar je hebt in ieder geval al wel belangrijke zaken kunnen delen en uitspreken in een vitale fase van jullie leven en relatie. Als je al dit soort discussies moet voeren met wekenlang slaapgebrek, frustraties, gevoelens van onmacht en radeloosheid (want ja, die zul je echt óók gaan ervaren) en misschien zelfs een huilend of schreeuwend kind op de achtergrond, dan wordt het rondrennen op een mijnenveld. Dus ga er eens goed voor zitten samen!
