20 juli 2020 door Anna Krylova
Anna woont samen met haar man en twee dochters. Maar eigenlijk heeft ze 5 dochters. Twee in huis, twee in haar hart, en één in haar buik. Twee van haar dochters werden namelijk stilgeboren. Lees hier haar verdrietige verhaal.
In de rubriek Mijn Verhaal delen ouders verhalen over hun unieke gezinsleven. Van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap tot een postnatale depressie. Wij delen de echte verhalen van ouders. Omdat ieder verhaal uniek is. Wil jij ook jouw verhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
Toen ik 7 jaar geleden voor het eerst zwanger werd, had ik geen idee dat ik de jaren erna nog 5 keer zwanger zou zijn, maar dat niet alle zwangerschap goed zouden aflopen. Twee keer werd mijn kindje stilgeboren.Twee keer een groot verlies.
In 2013 werd onze eerste dochter Belle geboren. De bevalling was niet echt zoals ik had verwacht: erg pijnlijk, te lang en uiteindelijk liep het uit op een keizersnede. Gelukkig herstelde ik goed na de bevalling en vond ik het erg leuk om moeder te zijn.
Een jaar later was ik weer zwanger, dit keer was het onverwachts. Op 4 juli gingen we samen met Belle, die toen 1,5 jaar was, naar de pretecho om erachter te komen welk geslacht ons kleintje had. Wat eigenlijk een super leuke gebeurtenis had moeten zijn, veranderde in een nachtmerrie. Tijdens de echo kwamen we erachter dat het hartje niet meer klopte. We waren er kapot van. Er volgden een aantal onderzoeken in het ziekenhuis. Na 3 lange dagen afwachten werd ons meisje stilgeboren. Ze was ruim 14 weken oud en nog ontzettend klein, slechts 11 centimeter lang. We noemden haar Vlinder.
Uit de onderzoeken van het ziekenhuis kwam naar voren dat zowel mijn baby als ik dragers zijn van een bepaalde DNA afwijking. Toch was dit volgens de artsen niet de doodsoorzaak, maar hadden we ‘gewoon pech’.
Nog geen 4 maanden later was ik voor de derde keer zwanger. Eigenlijk heb ik mezelf de gehele zwangerschap geen zorgen gemaakt. Ik dacht dat we de vorige keer inderdaad gewoon pech hadden en we zoiets niet meer zouden meemaken. Gelukkig was dat dit keer ook niet in geval. In 2016 werd onze tweede dochter geboren door middel van een geplande keizersnede. We waren intens gelukkig met deze prachtige meid, Lotus.
De jaren verstreken en we waren een fijn gezinnetje, tot het jaar 2019 begon. Dit was geen goed jaar voor onze relatie. We waren zelfs bijna gescheiden, maar we hebben na goed overleg besloten om toch samen door te gaan en er het beste van te maken. Het was een moeilijke tijd, maar ik ben blij dat we voor elkaar hebben gekozen. Vlak hierna bleek ik voor de vierde keer zwanger. Ons geluk kon niet meer op. Onze dochters, Belle en Lotus, waren door het dolle heen. Aan iedereen die het maar horen wilde, vertelden ze enthousiast dat we een baby kregen. Zo intens blij waren ze.
Op 4 september gingen we met het hele gezin naar de pretecho, zodat de meisjes eindelijk te horen kregen of ze een broertje of zusje zouden krijgen. Helaas herhaalde de verschrikkelijke gebeurtenis van een aantal jaren geleden zich: tijdens de echo werd ons verteld dat het hartje niet meer klopte. Het meisje was rond 15 weken overleden in mijn buik. Tranen rolden over onze wangen en we waren gebroken. Waarom moesten we dit opnieuw meemaken? Het ergste was dat mijn dochters de dag erna iedereen moesten vertellen dat ‘de baby dood was’. Dat verscheurde mijn hart. Na een aantal uur hebben we samen als gezin de bevalling meegemaakt. Weer een dochter stilgeboren.
Tijdens de geboorte heeft een fotograaf prachtige en tastbare foto’s gemaakt van dit intens verdrietige moment. Het meisje, onze vierde dochter, was perfect en heel erg klein. Het voelde alsof iemand iets van ons had afgepakt en ons had gebroken. We konden maar niet geloven dat dit ons weer overkwam. Het voelde zo oneerlijk!
De tekst gaat verder onder de foto
Er werden weer onderzoeken gedaan, dit keer door meerdere artsen. Uit het onderzoek kwam naar voren dat ik een vitamine D tekort had, dit zou een rol gespeeld kunnen hebben. Daarnaast bleek uit het onderzoek dat ik een genetische stollingsafwijking heb, trombofilie (Factor II) genaamd. De stollingsafwijking wordt bij mij door de zwangerschap geactiveerd, er kan dan een bloedprop ontstaan die ervoor zorgt dat de foetus geen zuurstof meer krijgt. Er is geen behandeling voor deze afwijking. Soms worden er injecties gegeven met bloedverdunners, maar het is nog niet goed bewezen of dit echt effectief is. Momenteel is er wel een studie gaande (Alife2) die onderzoekt wat het effect precies is. Mocht ik weer zwanger worden, dan kon ik met het onderzoek meedoen. En zwanger werd ik!
Een half jaar later was ik weer in blijde verwachting van ons 5de kindje. Ik besloot om niet mee te doen met de Alife2 studie omdat ik bang ben voor injecties. Ik zou ook een heel jaar dagelijks in mijn buik moeten spuiten, dat zie ik niet zitten en ik ben ook een beetje bang voor complicaties. Deze zwangerschap sta ik onder goede begeleiding in het ziekenhuis. Vanaf 10 weken moet ik dagelijks aspirine slikken om problemen met de doorbloeding van de placenta te voorkomen.
Ik hoop zo dat we die nachtmerrie niet nog een keer meemaken, maar helaas valt daar niets over te zeggen. Elke dag voel ik de angst dat het misschien weer mis zal gaan. Dat er weer een kindje stilgeboren wordt. Dat ik mijn dochters alweer moet teleurstellen en hun dromen en verwachtingen moet afnemen. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer, maar ik besef tegelijkertijd ook dat ik het ermee moet doen. Wat ook een grote rol speelt in mijn angst en verdriet, is dat ik al bijna 38 jaar ben, mijn dochters zijn 7 en 4,5 jaar. Als het weer misgaat lopen de jaren alleen nog maar verder op. Zou ik dan ooit nog wel een derde kindje kunnen krijgen?
Op 13 mei had ik mijn eerste echo en deze was gelukkig goed! Toen kon ik eindelijk mijn dochters vertellen dat ik zwanger ben. Op dit moment ben ik 16 weken zwanger en dat voelt heel fijn aangezien het bij mijn twee dochters rond 15 weken misging. We weten nu ook dat ik in verwachting ben van een meisje! We krijgen nu iedere week een echo en een afspraak met de gynaecoloog om de zwangerschap goed in de gaten te houdne. We zijn intens gelukkig en hebben hoop dat we over een aantal maanden onze derde dochter welkom mogen heten in ons gezin.
