3 november 2020 door Krystle
Krystle had tijdens de zwangerschap en na de geboorte van haar tweede kindje ernstige last van een depressie. Eigenlijk begon het bij haar al voor de conceptie. Ze had toen al last van burn-out klachten en deze klachten werden waarschijnlijk verergerd door de hormonen.
Ik merkte zelf al een paar maanden dat ik niet lekker in mijn vel zat. We hadden in die periode twee verhuizingen achter de rug en mijn werk gaf mij geen voldoening meer. Toch ging ik door, ik deed alsof alles goed ging en diegene die ik het meeste voor de gek hield was misschien wel mijzelf.
Rond de periode dat mijn zoontje 2,5 jaar oud was, was ik zwanger van de tweede. Ik merkte dat het steeds slechter met me ging. Ik kon op een gegeven moment overdag niet meer alleen voor hem zorgen, daar kwam bij dat ik enorme last van mijn bekken kreeg. Rond de tijd dat ik 27 weken zwanger was, kreeg ik enorme steken bij mijn schaamstreek. Ik bezocht een chiropractor en die vertelde mij dat mijn bekken erg week waren. Het advies was zoveel mogelijk rust houden en zo min mogelijk traplopen. Ik vond dit best moeilijk. Toen ik later nog meer last kreeg en vervoerd moest worden in een rolstoel, werd ik nog negatiever. Op een nacht dacht ik: ´Wat heb ik nu voor leven? Ik moet wel voor mijn zoontje zorgen, maar voor mezelf hoeft het gewoon niet meer.’ Van deze gedachte werd ik zo bang, dat ik mijn vriend meteen wakker maakte om hem dit te vertellen.
Ik zat wekenlang alleen in huis opgesloten. Ik kon geen geluiden of drukte verdragen en ik denk nu dat ik door de strenge adviezen van de deskundigen omtrent mijn bekkeninstabiliteit, nog depressiever werd. Door de adviezen werd ik bang gemaakt dat als ik ze niet zou opvolgen, ik voor altijd in een rolstoel zou belanden. Dit soort adviezen zijn niet behulpzaam voor iemand die depressief is (dat werd toen nog niet gezegd).
Tijdens de zwangerschap kreeg ik niet veel hulp op mentaal vlak, maar dat kwam eigenlijk vooral omdat ik telkens aangaf dat het wel oké ging en ik het wel kon uitzingen. Stiekem ging het steeds slechter met me. Toen ik eenmaal was bevallen, kon ik gelukkig weer lopen. Maar gek genoeg voelde ik daar geen blijdschap om. Ik wist dat het niet goed met me ging en ik had tijdens het intakegesprek met de kraamzorg al aangegeven dat de kraamverzorgster mij goed in de gaten moest houden. Ik kan namelijk heel goed doen alsof alles goed gaat, terwijl dat niet het geval is. Helaas was de kraamverzorgster die er die week was, niet de juiste voor mij. Ik voelde totaal geen steun van haar en ze zei alleen maar: ‘Kom op, doe het voor je gezin.’ Ze gaf me ook de ruimte om een week lang op mijn kamer te blijven terwijl zij voor de baby zorgde. Ik denk dat als iemand toen gesignaleerd had dat het niet goed met me ging, ik sneller geholpen had kunnen worden.
Eigenlijk had niemand in mijn omgeving door hoe slecht het met me ging. Zelfs mijn vriend niet. Totdat ik bij dag 7 aangaf dat ik de energie niet kon opbrengen om voor de baby te zorgen. Ik wilde gewoon even helemaal alleen zijn. Op dat moment gingen de alarmbellen af en maakten we een afspraak met mijn huisarts. Mijn vriend moest mee om de ernst van de situatie in te laten zien, want als ik alleen naar de gesprekken ging, werd dat blijkbaar niet heel duidelijk. Er was een lange wachtlijst voor de behandeling, ik kon in die tussentijd wel gesprekken voeren met de ‘huis-psycholoog’. Na twee verschillende soorten therapie en een half jaar verder voelde ik dat dit niet de juiste hulp was voor mij en ik iets anders nodig had, voor mezelf, maar ook zeker voor mijn jonge gezin. Ik ben zelf op zoek gegaan naar passende hulp en toen mijn baby 7 maanden oud was, vond ik eindelijk een goede therapie. Deze bestond uit intensieve therapiesessies gedurende 4 maanden lang. Ik ging daar 4 dagen in de week naartoe van 9.00 tot 16.00 uur. Ik vond het erg fijn, mede ook omdat er ruimte was voor creativiteit en mindfulness. Dankzij de therapie en groepsgesprekken heb ik mezelf weer teruggevonden. Ik durfde ook weer te bewegen. Hierna heb ik nog een jaar schematherapie gevolgd. Dit hielp mij mijn oude gedragspatronen aan te pakken. Zo kon ik langzaamaan weer mijn leven gaan opbouwen in de maatschappij.
In totaal heeft de depressie (inclusief de periode tijdens de zwangerschap) 3 jaar geduurd. In het vierde jaar ben ik rustig aan voor mezelf begonnen als fotograaf en dat maakte mij ontzettend blij. Ik kreeg er energie van en het gaf me een erg positief gevoel, nog steeds trouwens. Ik kan nu ook echt zeggen dat het heel goed met mij gaat.
Op het moment dat je voelt dat het niet goed met je gaat, ga dan alsjeblieft naar de huisarts. Ik heb dit uiteindelijk ook gedaan, maar het heeft me daarna toch nog een jaar gekost om te accepteren dat ik een depressie had. De deskundigen die toen tegenover me zaten, konden niet door mij heen prikken. Pas toen ik zelf inzag dat het echt niet meer ging, is het balletje gaan rollen.
Ik denk dat iedereen zo zijn of haar eigen proces heeft hierin. Voor mij was het een hele harde les met veel vallen en opstaan. Het belangrijkste is dat ik wel alle keer weer ben opgestaan, er hard voor heb gewerkt en nu met trots kan zeggen dat ik een heel ander persoon ben. Ik heb nu realistische grenzen, ik durf voor mijn gevoel uit te komen en erover te praten. Ik zet geen masker meer op. En de sleutel is ook: durf hulp te vragen en deze aan te nemen. Je hoeft echt niet alles alleen te doen als moeder!
Lief zijn voor jezelf is het belangrijkste, want vanuit daar kan je liefhebben en zorgen voor anderen. In mijn geval is dat mijn liefste en mooiste bezit: onze zoontjes en mijn verloofde. Ook al is het de meest zware periode in mijn leven geweest, denk ik dat ik daardoor nu wel beter in het leven sta en er juist gezonder door ben geworden. Ik kan nu echt een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen die inmiddels 4 en 7 jaar oud zijn. Ik geef hen mee dat ze lief kunnen zijn voor zichzelf door zichzelf af en toe terug te trekken en daarnaast geef ik ze altijd de ruimte om over hun emoties te praten.
