4 augustus 2020
Eva haar zoontje begon met huilen vlak na de bevalling en het overmatig huilen hield aan tot hij naar de basisschool ging. Lees hier haar verhaal.
Mijn zoontje huilde verschrikkelijk veel. Direct als hij wakker was na een kort slaapje huilde hij meteen voluit, dus zonder aanloopje. Het huilen ging eindeloos door. Dag en nacht. Hij was ontroostbaar, zelfs lekker kroelen of in mijn armen liggen kon het huilen niet stoppen. Ik kon hem zelfs niet in mijn armen houden. Wat voor andere baby´s een huiluurtje in de avond was, hield bij mijn zoon in dat hij om 16.00 uur begon met huilen en dit aanhield tot 23.00 uur ´s avonds. Maar misschien is krijsen een beter woord. Ook huilde hij overdag en ´s nachts veel.
Het was verschrikkelijk. Ik begreep het ook niet. Waarom moest hij zo veel huilen? Ik had een stressvrije zwangerschap gehad en was dol- en dolblij na de bevalling. Aan liefde dus geen gebrek.
Ik liet mijn zoon ook nooit huilen. Nooit hoefde hij zich in slaap te huilen. Dat was trouwens ook geen optie geweest, hij zou zich dood huilen. Hij hoefde ook nooit op een flesje te wachten. Zodra hij wakker werd, startte hij voluit met krijsen en deed ik er alles aan om zo snel mogelijk bij hem te zijn. Ik nam niet eens de tijd om naar de wc te gaan. Ik was altijd bij hem als hij huilde, liep met hem rond, had hem in mijn armen of op een kussen op schoot. Ik was altijd lief en rustig met hem. Maar niets leek te helpen. Zelfs in bad kon hij nauwelijks tot niet ontspannen.
Mijn man besloot al snel om met zijn matras naar beneden te verhuizen, zodat ik de nachten voor mijn rekening kon nemen. Hij moest overdag gewoon werken en trok op een gegeven moment de nachten niet meer. Maar ook voor mij was het heel zwaar.
Het enige wat hielp om mijn zoontje een beetje rustig te krijgen, was een flesje met babymelk. Ik dacht daarom dat hij huilde van de honger of misschien van de buikkrampjes, want anders wist ik ook echt niet wat de reden kon zijn. Na een fles was het de kunst zo snel mogelijk een boertje eruit te krijgen en hem in zijn bedje te leggen. Hij viel namelijk tijdens het drinken wel eens in slaap. Maar als het boertje niet lukte, dan werd hij weer wakker, begon het eindeloos huilen weer en sliep hij niet.
Als hij na het flesje in slaap viel, dan ging ik wel eens even met hem wandelen. Vaak sliep hij dan even door, maar zodra hij wakker werd, zette hij het op een krijsen en huilde hij door tot hij thuis was en een fles kreeg.
Het gekke was, als ik hem mee nam naar het consultatiebureau, was hij wel stil. Ook tijdens bezoekjes bij anderen ging het beter dan thuis. Ik denk dat het een stukje verlegenheid was. Maar daardoor merkten anderen niet hoeveel hij huilde. Veel steun had ik dus niet. Mijn moeder is autistisch en die woont ver weg. Mijn schoonmoeder gaf wel aan dat hij zich overstrekte, maar verder bemoeide zij zich er ook niet mee.
Vrij snel na de bevalling kreeg ik een postnatale depressie. Maar die depressie weerhield mij er niet van om altijd voor mijn baby klaar te staan en door te gaan. Ik deed wat in mijn ogen het beste was, al moet ik zeggen dat ik zelf helemaal geen ervaring had met baby’s. Ik ben de jongste van beide families en mijn zus kan geen kinderen krijgen dus ik was de enige met een baby. Ik had alleen veel over baby’s gelezen, maar ik kon het gedrag van mijn eigen kleintje totaal niet verklaren. Ik dacht altijd dat het te maken had met honger, buikkrampjes, tandjes die doorkwamen, dat soort dingen.
Op een gegeven moment ben ik naar de huisarts gegaan. Ik had een afspraak gemaakt voor mijn baby en voor mezelf. Nadat ik de arts verteld had hoe het met mij ging, had hij niet door dat er ook nog over mijn baby gepraat moest worden. Ik was toen nog niet assertief genoef om dat nog aan te geven en voor ik het wist, stond ik weer buiten.
Ik had toen nog niet zo door dat er misschien andere oorzaken konden zijn voor het huilen behalve honger of buikkrampjes. Ik had nooit gedacht aan andere vormen van pijn. Als ik er nu op terugkijk, heb ik toen niet de hulp gezocht die ik nodig had. Als ik het over kon doen had ik dat echt anders aangepakt.
Achteraf gezien denk ik dat er wel een bepaalde oorzaak was voor het overmatig huilen en die oorzaak lag bij de manier waarop mijn zoontje ter wereld kwam. Mijn bevalling moest opgewekt worden met een infuus omdat hij een grote baby was van bijna 8 pond. Daar was ik niet op gebouwd en ik was flink overtijd. Mijn bevalling werd begeleid door een co-assistent. Ik heb geen gynaecoloog of arts gezien, in tegenstelling tot een dame naast me die door de pijnbestrijding wel nauwlettend in de gaten werd gehouden. Toch vond ik de co-assistent heel lief en ze kwam vakkundig over.
De bevalling ging meteen vol van start nadat ik aan het infuus was gelegd. Ik kon mezelf wel ontspannen en hield me heel rustig. Op een gegeven moment ging bij iedere wee de hartslag van mijn baby achteruit. De co-assistant zei dat we vaart moesten maken, ze gaf een verdoving en een flinke knip. Uiteindelijk werd het een vacuümverlossing, want de baby moest eruit. Hij kreeg dus een zuignap op zijn hoofdje waarna ik heel hard moest persen. Telkens als ik perste, trok zij aan de vacuümpomp die op het hoofdje van mijn zoontje zat. Na een aantal persweeën werd hij eindelijk geboren.
Hij had een prachtig mooi, lief en gaaf gezichtje, maar de vorm van zijn hoofd was verschrikkelijk uit model door de vacuümpomp. Zijn hoofd was 10 cm langer dan normaal is! Er was flink getrokken aan zijn hoofdje en nek en achteraf denk ik dat mijn zoon daar behoorlijk veel pijn van heeft gehad. Ik had toen professionele hulp voor hem moeten zoeken en misschien ook paracetamol of zoiets moeten geven zodat hij minder pijn had en ’s nachts gewoon kon slapen.
Al met al duurde het 4 jaar. Het huilen stopte toen hij naar de basisschool ging. Hij was erg verlegen en passief bij de kleuters en peuters. Ik bracht hem altijd op de fiets naar school en begon op een gegeven moment te merken dat hij tics kreeg. Het was een soort kuch. Deze tic had hij steeds voor en na school op de fiets, omdat hij het zo spannend vond.
Toen hij in de peuterklas zat, maakten de juffen zich direct zorgen om hem. Hij mocht daarom extra lang naar deze klas. Daarna is hij maar een half jaartje naar de kleuterschool geweest, tot er werd besloten dat een medisch orthopedisch dagverblijf beter voor hem was. Hierna ging hij naar speciaal onderwijs omdat hij heel veel moeite had met leren. Alles moest eindeloos herhaald worden en alles ging heel moeizaam. Leren lopen, fietsen, schaatsen, zwemmen, duiken, in het begin leek het onmogelijk, maar uiteindelijk is het toch gelukt hem deze dingen te leren.
Volgens Accare (een zorginstelling die kinderen met psychische of psychiatrische begeleidt) is hij een beetje autistisch, hoewel hij wel flexibel is in de omgang. Tevens is hij wat verlegen en is zijn motoriek is niet helemaal goed. Ook gaven ze aan dat hij emotioneel gezien wat jong is.
Uren heb ik met hem rondgelopen, nachten en dagenlang heb ik met hem op schoot gezeten, maar vaak hielp niets. Ik deed alles alleen, er waren geen grootouders die bijsprongen en ik had ook nooit een oppas. Mijn familie woonde ver weg dus die kwamen zelden. Tot overmaat van ramp begon op een gegeven moment de Jeugdzorg zich ermee te bemoeien, mijn zoon was toen al wat ouder. Ondertussen was ik van alle ellende erg overspannen en depressief. Iedere keer kreeg ik dossiers opgestuurd met hun bevindingen die ik moest ondertekenen, maar dat deed ik niet. Als je hun bevindingen moest geloven, was alles wat er met mijn zoon aan de hand was, mijn schuld. Hoezo mijn schuld? Ik was misschien wel overspannen, maar dat deed niets af aan de liefde voor mijn zoon. Ik was juist dolblij met hem en hij was alles voor me. Ik wilde niets liever dan dat hij gezond, gelukkig, veilig, schoon en gevoed in zijn bedje lag. Ik had totaal niet het gevoel dat het mijn schuld was. Dus als ik weer zo’n dossier kreeg, dan schreef ik er zelf bij hoe ik mezelf als moeder zag voor mijn zoon. Hoe lief en rustig ik met hem was, dat hij zich nooit in slaap hoefde te huilen en hij nooit op een schone luier of nieuw flesje hoefde te wachten.
Die bemoeienis van Jeugdzorg en die valse dossiers waren een nachtmerrie. Ik raakte er behoorlijk gestrest en overstuur van omdat er in mijn ogen onterechte dingen in stonden die niet waar waren. Als ik die dossiers ondertekend had, dan was ik mijn zoon denk ik kwijt geweest. Daarom ondertekende ik ze niet, maar zette ik er mijn eigen aantekeningen in en stuurde ik ze terug. Gelukkig ging er eindelijk iemand anders naar mijn dossier en onze gezinssituatie kijken. Ik weet nog dat ze een keer langskwam en zag hoe anders en lief mijn andere kindjes waren. Ik had inmiddels nog twee andere kinderen waar het heel goed mee ging. Hierdoor veranderde de zaak gelukkig.
Het gaat nu heel goed met mijn zoon. Hij heeft werk gevonden via Baan Plus. Dit is een instelling die werkgevers subsidies geeft om mensen met een beperking aan te nemen. In dit werk kan hij op zijn eigen tempo aan de slag.
Mijn tip voor andere ouders: als je merkt dat je jouw baby al vlak na de bevalling door onrust, overstrekken en huilen niet rustig in je armen kunt houden, ga dan met een duidelijke hulpvraag naar de huisarts. Het kan namelijk heel goed zijn dat er meer aan de hand is dan dorst hebben of krampjes. Ik denk nu dat mijn zoon last had van het KISS syndroom. Dit is pijn door nek- of hersenletsel wat bij mijn zoon is ontstaan door het gebruik van de vacuümpomp tijdens de bevalling. Het blijkt ook dat hij sowieso een hersenbeschadiging had opgelopen, gezien het feit dat hij zo’n moeite heeft met leren.
