19 augustus 2020 door Patricia
Patricia kreeg een postnatale depressie na de traumatische geboorte van haar tweede kindje maar deed er alles aan om dit niet te hoeven voelen.
Een postnatale depressie bij een tweede, ik? Dat kon ik me niet voorstellen. En juist daardoor verkeerde ik maanden in de ontkenningsfase en was ik doodongelukkig. Er nu op terugkijkend kan ik zien wanneer het begon. Dat was al ruim voor de zwangerschap van mijn zoontje. Het moment dat het begon was het moment dat ik voor de tweede keer zwanger was en tijdens de echo te horen kreeg dat het hartje niet klopte. Ik had een miskraam. Mijn man zat op dat moment in Thailand (waar wij toen ook woonden) en ik was alleen met onze dochter in Nederland op familiebezoek. Mijn familie ondersteunde me zo goed als ze konden maar ik miste de steun van mijn man. Ik voelde me alleen en ontzettend verdrietig.
Het verdriet kreeg een plekje, want ik moest door. Eenmaal terug in Thailand kwam mijn cyclus weer snel terug en ik was meteen weer zwanger. Ik was helemaal door het dolle heen en blij dat het ons toch nog een keer gegund was. Achteraf gezien was dit wellicht iets te snel omdat ik de miskraam niet helemaal heb kunnen verwerken. Ook tijdens de zwangerschap kwamen er veel dingen op mij af die het niet makkelijker maakte. We woonden op het platteland in Thailand met mijn schoonouders als buren. Mijn schoonfamilie en ik hebben nooit een klik gehad. Het zijn super lieve mensen maar de beste relatie hebben we niet.
Toen zich grote financiële problemen voordeden bij mijn schoonfamilie, schoten mijn stresslevels omhoog. Ik kon nog moeilijk ontspannen en ik had daarnaast een peuter van 2 jaar rondrennen. Ik kon wel genieten van de zwangerschap maar ik zat niet lekker in mijn vel.
Voor de bevalling ben ik – net zoals bij de eerste - naar Nederland gevlogen omdat de gezondheidszorg op het Thaise platteland veel te wensen over laat. Met 30 weken zwangerschap en een peuter trok ik in bij mijn ouders. Mijn man kon pas in week 38 naar Nederland komen in verband met zijn visum.
Met 40 weken begon ik vruchtwater te verliezen. Ik werd meteen nauwlettend in de gaten gehouden en we wachtten totdat de bevalling natuurlijk op gang zou komen. Uren gingen voorbij zonder ook maar een harde buik of wee. Ik wilde zo graag thuis bevallen maar die wens zag ik langzaam verdwijnen.
Na 72 uur wachten, werd ik opgenomen in het ziekenhuis, ik moest ingeleid worden. Ik zal niet in detail treden maar vanaf dat moment voelde ik me machteloos en niet gehoord. Er werd een protocol afgehandeld en ik kon het haast niet bijhouden. Binnen drie uur was mijn zoon geboren.
Heel lang hield ik vol dat de bevalling niet traumatisch was, want ik had ergere verhalen gehoord. Daardoor stond ik mezelf niet toe om te voelen wat ik voelde. Na 2 maanden zaten we weer in het vliegtuig richting Thailand. Ik hield vol dat alles goed ging want lichamelijk voelde ik me super.
Eenmaal aangekomen in Thailand kon ik mijn draai niet vinden. Onze peuter was jaloers op de baby, mijn schoonmoeder stond te pas en te onpas in huis en mijn zoontje huilde veel. Nu snap ik beter waarom hij zoveel huilde. Wij zaten allebei niet lekker in ons vel waardoor we elkaars negatieve energie alleen maar versterkten. In die tijd ben ik een yogadocentenopleiding gaan volgen en werd ik een gecertificeerde astroloog. Ik begon mijn eigen bedrijf als astroloog en begeleidde ondernemende moeders meer balans te vinden. Ironisch dat de balans bij mijzelf ver te zoeken was. Ik durfde het niet aan mezelf toe te geven hoe ik me voelde. Als astroloog en yogadocent heb je toch controle over je gevoelens?
Het duurde een jaar voordat ik uit durfde te spreken hoe ik me echt voelde. Ik weet het nog goed. Ik stond in de keuken bij mijn ouders. We waren naar Nederland gevlogen omdat mijn moeder de diagnose darmkanker gekregen had en ik haar wilde ondersteunen. Mijn zoontje was die middag ontzettend veel aan het huilen en wat ik ook deed, ik kreeg hem niet stil. Op dat moment zegt mijn moeder: “Ik wist dat hij veel huilde, maar zoveel. Dat heb ik nooit geweten.”
En daar stond ik dan, een jaar na de geboorte, en ik brak volledig. Ik was op, voelde me eenzaam en onbegrepen. Al die tijd heb ik niks durven zeggen omdat ik niemand in Nederland ongerust wilde maken. En als je de woorden uitspreekt dat je het zwaar hebt, voelt het ineens zo echt. Toch was dat hetgene wat me uiteindelijk geholpen heeft. Juist omdat ik het hardop durfde uit te spreken werd het echt, waardoor ik stappen kon ondernemen om er bovenop te komen. Natuurlijk was het niet meteen over maar het heeft de deur geopend naar herstel.
Ik ging er meer over praten, ook binnen mijn bedrijf. Ik ging er blogs over schrijven en maakte contact met andere moeders die het ook zwaar hadden. Ik ben hele schriften vol gaan schrijven om mijn emoties onder ogen te zien. Ik verstopte me niet langer achter hoe ik dacht dat ik me moest voelen, maar ik was eerlijk met wat er in me omging. Dus ook dat de bevalling voor mij traumatisch was geweest. Langzaam ging ik me weer beter voelen. Mijn zoontje werd steeds vrolijker en ook ik zag de zon steeds meer schijnen.
Ruim 4 jaar later was ik in verwachting van ons derde kindje. Dit keer wist ik dat alles anders moest. De belangrijkste stap was mezelf vergeven voor hoe ik me voelde. Toentertijd wist ik niet anders en heb ik gedaan wat op dat moment het beste voelde. Inmiddels weet ik beter en heb ik me totaal anders voorbereid. Zo heb ik EMDR sessies gedaan om het bevallingstrauma te verwerken. Ik liet mezelf toe om hulp te vragen en me voor te bereiden op de periode na de bevalling. In de maatschappij krijgen we veel mee over de voorbereiding op de bevalling en hoe we voor de baby moeten zorgen. Maar hoe we voor onszelf moeten zorgen komt nauwelijks aan bod.
In de traditionele Chinese cultuur is het heel normaal om 40 dagen te rusten na de bevalling. Net als in Ayurveda. Als vrouw ga je door een diepe transformatie, of het nu je eerste kindje of je derde is. Door die transformatie te eren, ben je zachter en vriendelijker voor jezelf.
Dat is precies wat ik nu doe. Ik ben inmiddels een aantal weken geleden bevallen en ik zit dus middenin die 40 dagen. Ik neem alle rust om alles te verwerken; de bevalling, de verandering naar een gezin van 5, het helen van mijn lichaam. Dit maakt zo’n groot verschil. Je respecteert namelijk dat dit een overgangsfase is in plaats van zo snel mogelijk weer op de been zijn. Een baby op de wereld zetten is een gigantische opgave. Als we dat als samenleving meer zouden respecteren, zouden meer moeders zich gesteund voelen.
Als je nu zwanger bent of net bevallen; wees lief voor jezelf. Rusten is het allerbeste wat je kunt doen. Voor je baby zorgen is heel belangrijk maar als jij niet voor jezelf zorgt, kun je er ook niet zijn voor je kleintje. Vraag om hulp waar het kan. Je hoeft het niet alleen te doen!
