19 oktober 2020 door Lilian
Lilian kreeg al snel na de geboorte van haar zoontje een postnatale depressie. Ze heeft veel therapieën geprobeerd voordat ze eindelijk iets vond dat voor haar werkte.
Het is mei 2014, mijn zoontje Morrison is amper een week oud. We zijn een paar dagen geleden uit het ziekenhuis ontslagen, maar Dennis belt met de verloskundige. “Het gaat niet zo goed met Lilian, zou je even met haar willen praten?” Niet veel later staat Nasim voor onze deur. Een dijk van een verloskundige. Zij was degene die mij in de 36e week van mijn zwangerschap daadkrachtig doorverwees naar het ziekenhuis voor een inleiding omdat mijn baby heel groot was. Helaas waren de gynaecologen niet van plan de inleiding uit te voeren.
De gynaecologen lieten mij doorlopen tot week 41 waarna een traumatische en lange bevalling volgde. Na een ingeleide bevalling van 1,5 dag heb ik 3 uur persweeën gehad, zonder dat mijn zoon verder richting de uitgang ging. Met spoed ging ik om middernacht naar de operatiekamer voor een keizersnede, waar ze al begonnen met snijden voordat mijn ruggenprik helemaal was ingewerkt. Ik raakte totaal in paniek. Gelukkig kwam mijn zoon met zijn 5345 gram gezond ter wereld. Ikzelf was totaal van de kaart en had ruim 2,5 liter bloed verloren. Ik kon totaal niet genieten van de eerste ontmoeting met het kindje waar ik al jaren van droomde.
Na 4 dagen mochten we het ziekenhuis verlaten. Nasim vraagt hoe het met me gaat en ik zeg dat ik (lichamelijk) wel aan het opknappen ben. Ik was ondanks de zware bevalling weer snel op de been. Ze vraagt door en ik weet eigenlijk niet zo goed hoe het met me gaat. Ik voel me wel schuldig over de bevalling. Ik had gedurende mijn hele zwangerschap gezegd dat het een grote baby zou worden en dat ik uit een familie van smalle heupen en keizersneden kom. Het was mijn schuld dat hij bijna 11 pond bleek te zijn en ik niet natuurlijk kon bevallen. Zo voelde het. Het was niet rationeel, maar zo voelde het. Nasim vertelde dat geen enkele vrouw mijn zoon natuurlijk had kunnen baren, of genoeg borstvoeding had kunnen geven na zoveel bloedverlies. “Het is niet jouw schuld Lilian.” Ze steekt me een hart onder de riem en zegt lieve dingen, maar het gaat langs me heen.
Ondanks mijn oplettende man en het directe aanpakken van mijn klachten, ging het de maanden na mijn bevalling bergafwaarts met mij. Het hielp ook niet mee dat ik 2 weken na mijn bevalling te horen kreeg dat mijn contract niet werd verlengd en ik 4 weken na de bevalling alweer aan het solliciteren was. Maar het waren voornamelijk de gewone momenten die me zwaar vielen. Ik kon niet genieten van het moederschap. Elk contact met mijn familie versterkte de pijn. Ik had stress over sollicitaties, werk en inkomen. Ondanks dat het niet goed ging, ontbrak het mijn zoontje aan niks. Het beeld dat bepaalde boeken en films schetsen over postnatale depressies is echt niet de standaard. Ik kon mijn zoontje wel veel liefde geven en hem verzorgen, maar ik voelde dat ik niet in het hier en nu was. Ik moet steeds vaker huilen en de stress verergerde ook.
Ik heb eerder een depressie gehad en op een gegeven moment herkende ik bij mezelf de signalen. Ik klopte bij een psycholoog aan, maar eigenlijk was dit al aan de late kant. Ik had echt tijd nodig om te herstellen en ik was niet meer in staat om te werken. Deze keer leek het moeilijker om uit de depressie te komen dan de vorige keer. Alsof er met de geboorte van mijn zoon een beerput open ging tot aan mijn eigen geboorte. Ik had gedachtes dat ik het niet meer zag zitten, dat ik zo niet wilde leven. Maar ik wist ook dat ik daar nooit aan toe zou geven. Alleen al voor mijn zoon.
Ik liep een tijd bij een psycholoog, daarna ook bij een psychiater. Van gedragstherapie, EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) tot schematherapie en creatieve therapie. Zelfs medicatie heb ik geprobeerd. Het gaf wat inzicht, maar het leek mij niet bij mijn vrolijke enthousiaste zelf terug te brengen. “Hoe kan dat nou? Ik ben intelligent, ik ben openminded en bereid om aan mezelf te werken. Ik doe mee aan alle therapieën, waarom lukt het mij niet?”, dacht ik vaak.
In die tijd las en luisterde ik ook veel zelfhulpboeken. Die app gaf toen een suggestie aan de hand van mijn leesgeschiedenis: een introductie in NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren). Ik las in het boek hoe deze methode mensen kon helpen hun gedachten en gevoelens te veranderen, hun leven om te gooien en zo ook gelukkiger werden. Dit deed mij besloten om NLP te gaan studeren.
Tijdens de practitioner maakte ik sprongen in mijn eigen verwerking en proces. Ik kon depressieve gedachtes naast mij neerleggen. Ik durfde erover te praten met anderen. De knop was om. Ik ging verder met de studies NLP, mindfulness, hypnose en uiteindelijk Hypnofertility. Ik had niet alleen mezelf geholpen, maar ook het leven van anderen veranderd doordat ik met anderen de technieken oefenden.
Dit geluk kon ik niet voor mezelf houden. Ik heb mijn werk ervan gemaakt en help nu wensmoeders en moeders weer lekker in hun vel te zitten en hun dromen te realiseren. Soms denk je alles geprobeerd te hebben. Je kan je heel alleen voelen en het idee hebben dat niks werkt. En dan toch verrassend snel en simpel het roer omgooien. De depressies zijn van mijn 14e tot mijn 30e een deel van mijn leven geweest. Op en af. In het geheim. Mijn gedachten maken mij tegenwoordig niet meer bang. Ze zijn er nog wel, maar ik weet nu wat ik moet doen. Ik ben nu 'in control'.
