12 oktober 2020 door Marlous
Marlous haar baby werd snel geboren, maar niet zonder kleerscheuren. Na de geboorte begon het eindeloze huilen en ze wisten zich geen raad, totdat ze via een vriend de juiste hulp aangereikt kregen.
Het was mijn tweede zwangerschap en ik had vrij snel door dat het raak was. De eerste weken hoefde ik niets verborgen te houden, ik was hele dagen misselijk en mijn buik groeide direct. Het kon maar duidelijk zijn: nummer twee was onderweg!
Eigenlijk was de hele zwangerschap een grote achtbaan, met op 13 weken een stevig dieptepunt. We hadden net een reguliere controle gehad en alles leek in orde. De baby groeide zoals het hoorde en de verloskundige was tevreden. Ik had zo af en toe wat bloedingen, maar dat was niet alarmerend. We konden naar huis.
Tot de avond erna. Ik kreeg een bloeding die op een miskraam leek. Ik zie me nog zitten op het toilet, ik had zoveel bloed verloren en ik was ervan overtuigd dat alles mis was. Mijn man zette me in de auto en met grote spoed en nog grotere snelheid reden we naar de praktijk voor een echo. Wonder boven wonder zagen we een baby. Gezond en wel. We konden onze ogen niet geloven, hij zat er nog! Maar het was wel cruciaal dat hij die nacht zou blijven zitten. Na zoveel geweld kan je lijf ineens bedenken dat de baby alsnog moet worden afgestoten. De nacht bleef rustig, al heb ik geen oog dichtgedaan.
De zwangerschap verliep verder volgens plan en mijn buik werd steeds voller. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap had ik echt het gevoel dat mijn buik ramvol zat met baby. Toch werd er niets opmerkelijks gezien. Er was voldoende vruchtwater en de baby was niet abnormaal groot.
Bij de vorige bevalling stond de vluchtkoffer naast het bed, maar ging de bevalling zo snel dat we niet eens genoeg tijd hadden om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig was de thuisbevalling heel goed gegaan. Zelfs zo goed dat we er deze keer bewust voor hadden gekozen.
Binnen 1,5 uur kwam Sam op de wereld, maar niet zonder slag of stoot. Alles ging zo snel! Ik kwam meteen in een weeënstorm terecht. Op het moment dat de verloskundige riep dat ik moest persen, bleef hij steken met zijn schoudertje. Ik perste me een ongeluk, maar hij kwam niet. De verloskundige greep in, haalde Sam en knipte direct de navelstreng door. De bloedspetters zaten tegen de muur. Blauw, slap en stil kwam hij op de wereld. Mijn kind huilde niet. Ik hoorde paniek, de ambulance werd gebeld, Sam werd stevig opgewreven en in de armen van mijn man geduwd. Hij huilde niet en ik lag alleen.
Ik weet niet hoe lang dit heeft geduurd. Alles vanaf dat moment ben ik vergeten. Ik lag daar en op een moment is hij gaan huilen. Heel, heel, hard.
De tests werden gedaan en Sam zijn Apgarscore steeg van 3 naar 9. De ambulance werd afgebeld, alles was weer goed. Hij dronk en had zijn sleutelbeen niet gebroken. Hij had een hematoom (bloeduitstorting), maar dat zou wel weer wegtrekken. We mochten gaan slapen. Maar slapen deden we niet. Vanaf dat moment huilde Sam non-stop, en als hij sliep was het van pure uitputting. Ondertussen was het alweer bijna licht.
Vanaf het moment van de geboorte van Sam, werden we geleefd. We hadden een dochter van 2 die vond dat middagslaapjes niet meer hoefden, een hond die moest worden uitgelaten en een huilende baby die alle aandacht opeiste. Mijn man werkte fulltime en ik was bij de kinderen. Onze dagen waren gevuld met gehuil: bij honger, bij iedere prikkel, bij vermoeidheid, als hij in de box alleen lag, als we aten... Het ging maar door.
Als het stil was hoorden we hem in ons hoofd nog huilen. De babyfoon stond in de woonkamer om te controleren of hij echt huilde of dat ik het me inbeeldde. De enige plek waar hij sliep, was bij mij op de borst. En dus lag ik iedere avond om 19.00 uur op bed, om nog iets van slaap te krijgen voordat we weer een nacht tegemoet gingen van drinken, huilen, drinken, spugen van teveel drinken, huilen, drinken, spugen, enzovoort.
Ik wist van voren niet of ik van achteren nog leefde. Ik vergat alles, stond met de was bij de koelkast, liep als verdoofd door het huis. Ik had geen geduld, was te moe om met onze dochter te spelen en vergat direct wat ze me vroeg. Ik trok het echt niet meer. We sleepten ons door de dagen heen, waarbij ik Sam de hele dag bij me had.
We aten in recordtempo, om maar wat naar binnen te krijgen en vervolgens de baby weer te bedaren. Sindsdien begrijp ik waarom sommige stellen in het eerste jaar van een baby niet bij elkaar blijven.
Sam overstrekte de hele dag, hij stond letterlijk stijf van de spanning en ontwikkelde een voorkeurshouding. We kregen kinderfysiotherapie toegewezen. De dame kwam, keek een keer, en liet hem slapen. We hadden hoge verwachtingen, maar er gebeurde die dag niets. Ik was misschien wat snel in het trekken van mijn conclusies, maar datzelfde moment verloor ik direct het vertrouwen. We kregen wat oefeningetjes, maar de kern van het probleem werd niet opgelost. Hij ontspande niet.
Na een maand of twee gingen we naar de Sinterklaasviering van het werk van mijn man. Een collega sprak ons aan: hij had een afspraak staan bij een cranio-sacraal therapeute, maar hij kon zelf niet en gaf ons zijn plek. Want hij zag dat we haar therapie wel konden gebruiken. Ik wist niet wat het inhield, maar we grepen de kans aan, kennelijk moest dit zo zijn. Die donderdag stonden we bij de praktijk, waar anderen maanden voor op de wachtlijst stonden.
De therapeute schetste ons een situatie van een normale bevalling, dat de baby eerst met een flinke stoot adrenaline het geboortekanaal inging, vervolgens de spildraai maakte, ontspande en vol met endorfines op de wereld kwam. Onze baby was vol geweld door het geboortekanaal gekomen, blijven steken en had geen tijd gehad om de endorfines aan te maken voordat hij werd gehaald. Klonk aannemelijk, al kon je mij op dat moment echt ieder verhaal wijsmaken. Maar ze overtuigde me wel, want zonder enige informatie bevoelde zij zijn kleine lijfje en vroeg of hij zijn sleutelbeen had gebroken. We zeiden dat ons verteld was van niet, maar haar enige discrete reactie was: “Dat betwijfel ik.”
Ik weet niet meer goed wat ze precies heeft gedaan in haar behandeling, maar ik kreeg voor het eerst een ontspannen kind in mijn armen. Een zakje aardappelen noemde ze hem. Ik ben ervan overtuigd dat ze hem heeft bevrijd van zijn pijn. Dit was het keerpunt voor Sam, hij klom vanaf dat moment langzaam uit zijn pijnlijke dal omhoog. Voor mij was dat punt nog niet bereikt. Want nu hij beter werd, ontdekte ik pas in hoeverre ik op de overlevingsstand had gestaan. Ik moest weer gaan werken en stortte compleet in. Op mijn eerste werkdag werd ik naar huis gestuurd. Het was te vroeg.
Er volgde een traject bij de bedrijfsarts, de psycholoog, EMDR-therapie om de bevalling te verwerken en controle bij het UWV, waarbij deze bevalling werd afgedaan als life-event: iets wat erbij hoort in het leven. De traumatische ervaring was het noemen niet waard. Ik krijg nog steeds een vieze smaak in mijn mond als ik aan het UWV en die periode denk. Daar zaten geen hulpverleners, de mensen die ik heb gesproken zochten naar mogelijkheden om de situatie in het juiste hokje te plaatsen waardoor zij niet hoefden uit te keren.
Maar ook al was ik er nog niet, met Sam ging het langzaam beter. Met de borstvoeding was ik al vrij snel gestopt, dat kostte letterlijk teveel energie. Omdat hij honger bleef houden, stapten we over op flessen melk voor hongerige baby’s. Langzamerhand ging hij slapen in blokken van een uur of twee, wat voor ons al een echte luxe was. Hij begon hapjes uit te proberen en werd heel langzaam een guitig en grappig mannetje. Onze dochter werd grote zus en samen rondden we het eerste jaar af. Een boek dat we hebben afgesloten, om met een frisse lei verder te gaan. We verhuisden, kregen meer ruimte, een tuin en rust. Na bijna twee jaar sliep Sam door.
Terugkijkend was het eerste jaar van Sam niet iets om jaloers op te zijn. Ik heb nog steeds moeite met huilende baby’s en advies over bevallingen geef ik niet graag. Als ik opnieuw zou moeten kiezen, zou ik niet meer thuis bevallen. Ik zou kiezen voor een kraamhotel, thuis zou ik simpelweg niet meer durven. En in een kraamhotel is alle noodzakelijke zorg dichtbij voor als het mis gaat.
Het enige dat ik anderen kan meegeven is heel cliché: volg je gevoel. Er zullen altijd mensen zijn die zeggen dat het wel meevalt, dat het wel goedkomt, dat je geduld moet hebben. Ik weet zeker dat als dit ons eerste kindje was geweest, ik veel gevoeliger was geweest voor de mening van anderen. Dan had alles veel langer geduurd, had Sam al die tijd pijn gehouden en was hij blijven huilen. Als jij voelt dat het mis is, dan is dat ook zo. Houd daar aan vast.
