11 maart 2022 door Annie Snijder
In deel 2 van onze serie over de persoonlijke ervaringen van ouders met een bijzonder kind: mijn kind heeft paranormale gaven. Hoe gaan de ouders van Eva om met haar paranormale begaafdheid?
Het begon allemaal met nare dromen. Eva zag steeds overleden mensen in haar kamer. Mensen met blauw en rose licht om zich heen. Ze zei: "Ze zien er net zo uit als jij en ik maar dan anders. Ik kan er met mijn hand doorheen. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik ze niet, maar kijk ik weer, dan zijn ze er nog steeds. Ik weet niet wat ze van mij willen."
Ze had het er erg moeilijk mee en ook ik wist niet wat ik ermee moest. Intuïtief antwoordde ik dat ze haar kwamen helpen, omdat ze zo verdrietig was.
Ik schrok ervan: wat moet mijn kind allemaal doorstaan? Wat is dit? Eva werd vaak wakker 's nachts. Ze had vaak haar bed nat en wilde bij ons in bed slapen. Ze sliep heel onrustig draaide heen en weer. Soms ging ze rechtop zitten en riep: "Weg jullie." Ze voelde altijd verhit.
In die periode wilde ze elke dag wel drie keer in bad. Met lauw-warm water. Ze lag er een paar minuten in, dan was ze afgekoeld en ging ze weer haar gangetje. Eigenlijk had ze dat als baby al: ook toen huilde ze vaak en intuïtief deed ik haar in bad om haar te laten ontspannen.
Het hielp altijd. Je zag aan haar gezichtje dat ze er heel rustig van werd en weer kon lachen.
Als peuter was ze erg ondernemend. Ze leerde alles in een hoog tempo. Ik riep wel eens: "Help, dit gaat veel te snel. Ik heb helemaal geen baby maar een peuter." Ze kon mensen heel indringend aankijken. Ze had zulke mooie sprankelende blauwe ogen, dat mensen wel eens zeiden dat het net was alsof ze dwars door je heen keek. Ik heb er toen nooit bij stil gestaan dat mijn kind helderziende of heldervoelende gaven had.
Als twee-jarige tekende ze poppetjes met een soort regenboog. "Nee hoor, dat is je schaduw", zei ze toen. "Aura" noemt ze het nu. Later tekende ze wel wolken met een gezicht. Dat waren waarschijnlijk de geesten die ze 's nachts vaak zag.
Soms dacht ik wel: "Het is net of ze weet wat ik wil zeggen." Een mooi voorbeeld hiervan is, dat ze haar jas al aan had voordat ik zei: "We gaan even naar oma, ga je mee?" Ik draaide me om en daar stond ze bij de deur.
Ze zei: "Oma in tuin kijken". Twee jaar was ze toen. We kwamen aan bij oma die inderdaad in de tuin stond te kijken: ze had het gras gemaaid en keek of er nog meer gebeuren moest.
Ze was als kleuter altijd buiten aan het spelen, vooral op blote voeten. Zomers was dat geen probleem maar als het kouder werd, moest ze toch echt wel schoenen aan. Ze trok ze zo snel mogelijk weer uit als we binnen kwamen. Ze kon ook minuten lang met de kat praten op haar manier.
Als ik vroeg: "Wat zegt poes?", dan zei ze bijvoorbeeld: "Poes heeft muis meenomen, kijk maar in de tuin." Dan was dat ook zo. De kat zat voor haar en gaf steeds kopjes en miauwde. Ze zei: "Goed hoor poes, ga nu slapen." Ze legde de kat vaak in haar poppenwagentje.
In die tijd paste ik op een tweeling van een kennis en als tegenprestatie paste zij op mijn kinderen.
Op een middag haalde ik de meiden op en ik vroeg of het leuk was geweest. Eva antwoordde dat tante boos op haar was: "Niet lief meer." Ik vertelde het de oppas. Zij zei: "Hoe komt ze erbij? Ze heeft de hele tijd zitten spelen met de poppen en buiten gerend op blote voeten.
Ik vroeg Eva waarom ze dacht dat tante boos op haar was. "Dat zie ik toch", zei ze. De oppas merkte op dat ze een allesweter was: "Ze moet en zal het laatste woord hebben. Ze denkt ook dat ze ouder is dan de tweeling, terwijl er maar twee maanden verschil tussen hen zit."
Op dat moment maakte Eva een handstand. Ze was net drie jaar. Ik was verbaasd en trots dat ze dat kon. De oppas reageerde: "Ja hoor, het zal Eva ook niet zijn", waarop ze haar nogal ruw optilde om haar bij mij achter op de fiets te zetten. Eva riep: "Au", en wreef over haar arm. Onderweg naar huis zei ze een paar keer: "Tante vindt me niet lief."
Toen ze naar school ging, veranderde haar gedrag. Ze werd opstandig en was teleurgesteld. Na twee weken zei ze dat ze alleen maar speelde en niets leerde. Toen werden ook haar dromen heftiger en ze ging meer zien.
Zo had ze het over Truus, een meisje dat bij haar kwam spelen. Ik hoorde haar vaak lachen als ze alleen op haar kamer was. Ik hoorde haar vragen stellen. Het leek echt alsof er iemand bij haar was. Als ik haar kamer binnenging, deed ze net of ze zat te zingen. Ik vroeg wel eens met wie ze toch steeds praatte. "Met Truus natuurlijk, dat weet je toch wel?" Ik vroeg meestal niet verder en deed alsof het heel gewoon was.
's Avonds moest ik altijd bij haar komen liggen om te praten. "Vroeger was jij mijn mama niet", zei ze eens. "Hoezo?", vroeg ik. "Nou, toen zag mama er anders uit. Ze had een lange blauwe jurk aan. We hadden een heel groot huis met veel ramen en in de kamer brandde vuur, net als in de tuin. Vader kwam met een paard en kar met allemaal manden erop. Voor de winkel."
"Waar was ik dan?", vroeg ik. "Jij was mijn zusje en je heette Katrina. We speelden in de tuin achter een heel groot hek. De winkels zagen er niet zo uit als nu. Niet met glazen deuren, maar open. En je zag veel manden en houten tonnen en bakken. Daar zat dan meel, aardappels en fruit en zo in. Net als op een markt."
Ik wenste haar welterusten. Het wordt steeds gekker, vond ik.
Op een dag zei Eva – ze was inmiddels 8 jaar – "Mam, je bent helemaal groen. Om je lichaam heen. Het is net een schaduw." Ze zag mijn aura, begreep ik later.
Groen betekende dat ik in harmonie was met mezelf. Ik voelde me toen ook heel goed. Ik vroeg Eva of ze dat vaker zag. "Ja hoor, opa heeft een grijze schaduw, net alsof hij al een beetje dood is", zei ze. Mijn vader heeft een ernstige huidkanker gehad, waardoor zijn arm geamputeerd moest worden. Hij heeft dit nooit goed kunnen verwerken.
Eva praatte er in het begin wel eens over met klasgenootjes, maar dan lachten ze haar uit. Ze was niet goed snik, of ze moest zo nodig aandacht trekken. Ze is hier vaak verdrietig over geweest. Vaak voelde zich eenzaam, omdat ze zo raar was.
Ik troostte haar dat niet alle mensen begrijpen wat het is om dingen te zien die zij ziet. Dat ze anders was, maar daarmee nog niet raar. "Waarom jij dit mag meemaken, weet ik niet, maar het heeft vast een bedoeling. Misschien help jij later wel mensen met je gaven. Zoals je mama helpt als ik pijn heb in mijn schouder."
Ik heb een parapsycholoog gevonden die workshops geeft voor kinderen. Zodat Eva een beetje kan leren hoe ze ermee om moet gaan. Ze ging mandala's maken, schilderen en kleien. Een keer schilderde ze een groot donkerrood hart en veel kleine hartjes eromheen in sombere kleuren. Het hart had een gezicht met een traan.
Toen ik het zag, kreeg ik een brok in de keel. Het gevoel dat ze had, kwam bij mij over als heel boos en verdrietig, met op de achtergrond een klein sprankje licht van oranje en geel. Ik heb staan huilen, zo greep het mij aan. Wat voelde ze toch allemaal? Dit was in de periode dat ze dood-ongelukkig was met zichzelf. Ze zei wel eens dat ze liever dood wilde zijn.
Maar ze leerde ermee omgaan. Ze leerde dansen op mooie muziek om het lichaam onder controle te krijgen en om te ontspannen. Ook kreeg ze uitleg over reiki-behandelingen. Ze deed dit al wel eens bij mij als ik pijn had. Als Eva veel energie bij zich heeft is haar hele lichaam erg warm. Wanneer ze me aanraakt voelt dat heel prettig. Als ik een pijnlijke schouder heb en ze legt haar hand erop, wordt de pijn gelijk minder.
De parapsycholoog vertelde haar geen nieuws. Voor mij was het allemaal wel nieuw. Maar ik was heel blij dat Eva zoveel herkenning vond. Ik heb er veel aan gehad dat deze man er zo natuurlijk over kon praten. Alsof het gewoon was. Ik vond het niet gewoon. Hij vertelde dat Eva contact kon maken met de 'astrale wereld'. Ze was niet goed geaard, zei hij. Alsof ze een stukje boven de aarde zweefde. Ze had veel herinneringen van vorige levens en was op zoek naar de harmonie die ze eerder gekend heeft.
Ze moest leren om met aardse zaken om te gaan. Ze had een 'oude ziel'.
Ik heb in deze periode veel twijfels gehad en ging veel lezen over de dingen waar deze man mee aankwam. Ik heb het maar aanvaard. Maar de buitenwereld maakt het je heel moeilijk: de tijd is nog niet rijp voor deze dingen.
Eva zegt vaak: "Later is het raar dat je gewoon bent." Men zegt dat er steeds meer kinderen komen die dit hebben en noemt ze 'nieuwetijdskinderen'. Ze zegt ook dat ze mij gekozen heeft als mama, omdat ik ook veel weet en voel. Volgens haar was ze voordat ze geboren was ergens in een andere tijd, waar ze moest wachten tot ze bij mij geboren kon worden. Ik heb haar wel eens verteld over het moment dat ze geboren werd. Ze lag op mijn buik en keek me met open ogen aan. Alsof ze zei: "Daar ben ik dan." Ze keek de kamer rond en keek haar vader recht aan. "Ja dat weet ik nog", zei ze. "De kerstboom stond bij de deur en er was nog iemand bij."
Sinds januari van dit jaar gaat Eva naar een ander school waar ze het goed kan vinden met de juf en klasgenoten. Ook daar ziet ze vaak iets in de klas wat er niet hoort. Op zo`n moment is ze ook afgeleid van de les. Omdat ze een negatieve ervaring op haar vorige school had, heeft ze hier niemand verteld wat ze allemaal heeft. Dat komt later wel een keer zegt ze dan. Ze vindt het wel jammer dat ze er met niemand over kan praten.
Mijn ervaring als moeder van dit kind is, dat je alleen staat. Collega-moeders begrijpen vaak niet waar je zo`n drukte om maakt: het kind heeft gewoon veel fantasie. Mensen zijn bang voor het onbekende. Daarom praten ze er liever niet over.
Maar eigenlijk heeft ieder mens deze gaven, je wordt ermee geboren.
Ergens verlies je het spoor. Dat ik er zo natuurlijk op reageer, heeft te maken met het feit dat mijn hele familie dit altijd heeft gehad. Ik wist het alleen niet. Iedereen vond het zo gewoon, dat niemand erover sprak.
Inmiddels weet ik dat een van mijn zussen ook dingen 'vooruit' ziet gebeuren. Ze voelt emoties van andere mensen die ze niet kent. Ook kan ze met haar handen helen. Maar ze heeft het me pas verteld toen ik met Eva deze ervaring kreeg. Ze herkende zichzelf in mijn dochter.
Mijn zus heeft ook door schade en schande haar les geleerd. Als kind zat ze eens op school (eerste klas) en zei tegen de juf: "U bent niet goed in uw hoofd hè?" Waarop de juf haar boos voor straf de hoek in stuurde. Er volgde een gesprek met mijn ouders, dat mijn zus zo brutaal was en onhandelbaar.
Mijn moeder begreep er niks van en beloofde met mijn zus te zullen praten. Mijn moeder kreeg nog het advies haar strenger aan te pakken. Drie maanden later lag de juf in het ziekenhuis, met een hersentumor. Daarna is er nooit meer over gepraat. En mijn zus heeft haar les geleerd: ze heeft nooit meer iets laten merken, uit angst voor nare reacties.
In het begin heb ik het moeilijk gehad. Andere ouders die dit voor het eerst meemaken, wil ik daarom een paar dingen adviseren.
1. Het belangrijkste is dat je goed naar je kind luistert. Wat zegt je kind precies? Hoe voelt dat voor hem of haar? Probeer door te vragen en doe alsof het heel normaal is dat je zulke vragen stelt. Ik zal een voorbeeld geven. Eva zei een keer dat ze kon praten zonder haar mond te gebruiken. "Hoe doe je dat dan?", vroeg ik. "Nou, net als je met je gedachten doet", zei ze. "Dan kijk ik alleen maar naar je en ik weet wat je zegt." "Nou, dat is handig", zei ik. "Als je dan geen zin hebt om te praten, dan kun je gewoon op de bank gaan liggen met je ogen dicht en toch doorpraten, maar dan anders?" "Ja, dat doe jij toch ook vaak?" "Hoezo?", vroeg ik. "Nou, voordat ik om een koekje vraag kom jij er al mee aan. Of laatst toen jij boven kwam op mijn kamer, toen vroeg je 'waarom huil je?', maar ik huilde toen nog niet, alleen van binnen."
2. Probeer informatie te verzamelen. Praat erover met mensen die weten waarover het gaat. Je kunt ook lid worden van een spirituele vereniging. Maar praat er nooit over met anderen in jullie omgeving zonder dat je daar toestemming voor hebt van je kind. Het is voor kinderen net zo goed belangrijk dat ze voelen dat ze geloofd worden. Ze weten snel genoeg dat de meeste mensen anders denken en doen dan zij voelen.
3. Kijk eens naar de tekeningen die je kind maakt, thuis en op school. Als een kind zich niet gelukkig voelt, kun je dat vaak zien aan de manier waarop het tekent. Je kunt via een tekening ook vragen stellen om zo te praten met je kind over zijn gevoelens en beleving. Neem soms ook eens de tijd om heel gericht door te vragen.
4. Overdrijf niet: niet alles wat er gebeurt heeft te maken met de paranormale gaven van je kind. Praat ook gewoon over dagelijkse dingen. De bijzondere momenten schuilen vaak in de meest dagelijkse ervaringen. Mijn leven is door deze ervaring met Eva rijker geworden. Ik beleef alles intens en met een brede glimlach. Wat de toekomst voor mijn dochter zal brengen blijft nog een geheim.
