18 oktober 2009 door Marjolijn Keeris
Ervaringsverhalen van ouders met een bijzonder kind. Aflevering 14: Milou, die anorexia heeft. Of beter: had. Deze keer een verhaal met een happy end.
Onze dochter was 13½. Ze vond van zichzelf dat ze wat dikke bovenbenen had, en een buikje. Dus had ik zoiets van "Kom, we gaan 's avonds na het eten een half uurtje lopen en laten we dan helemaal gezond doen..." En Sonja Bakker erbij gepakt.
Dat ging even goed. Maar toen ging het in één keer heel erg snel. Haar gewicht begon te zakken met anderhalve kilo per week. Na twee weken zat ik al bij de huisarts. Daar werd mij verteld dat ze haar 's middags zelf wilde zien. Samen zijn we daar naartoe gegaan. Na met haar gepraat te hebben, constateerde de huisarts dat het niet goed met haar ging. Ze zou toch echt weer moeten gaan eten.
Ik ben toen als een gek gaan zoeken naar een weg om haar te helpen.
Het is echt zoeken in een woestijn. En dat met ónze gezondheidszorg, die zo hoog staat aangeschreven. Het is onvoorstelbaar hoe weinig hulp je eigenlijk kunt vinden. Als ouder ben je machteloos. Je ziet je kind achteruit gaan. Maar je weet niet waar je moet zijn. Bij instanties die daarvoor bedoeld zijn, krijg je te horen dat er weinig plaats is. Dat je op de wachtlijst komt. En jij weet: die tijd heeft je kind niet.
Dan kom je op het punt dat het leven van je dochter in gevaar komt. Dus bij de huisarts wordt besloten voor een gedwongen opname. Maar dan blijkt dat een minderjarig kind een ziekenhuisopname kan tegenhouden. Ze wil niet.
Gelukkig zijn er dan nog kinderartsen die zich daar niet bij neerleggen. Uiteindelijk dus toch voor 9 weken het ziekenhuis in. In drie maanden een derde van haar lichaamsgewicht eraf.
Uiteindelijk is ze na 6 maanden in een eetstoorniskliniek gekomen. Daar brachten ze haar weer op een acceptabel gewicht. Dus uit de gevarenzone. De jongens en meisjes die een eetstoornis zijn ingegaan kunnen er alleen uitkomen als ze het zelf willen. En dat klopt ook. Daar ben ik heilig van overtuigd.
Uiteindelijk heeft het nog een half jaar geduurd voordat ze tot het besef kwam dat ze dit niet meer wilde. Ze wilde weer ijs kunnen eten. Koffie kunnen drinken. Gewoon kunnen pakken waar ze zin in had.
In de zomervakantie zijn we naar Kreta geweest. Daar nam ze elke dag 1 bolletje ijs. Ze wilde wel meer maar durfde nog niet. In het najaar zijn we samen naar Rome geweest. Toen we weggingen, zij ze: "Deze vakantie ga ik ervan genieten". En weet je, dat heeft ze gedaan. Ze heeft zó genoten. Ze leefde weer.
Ook had ze in de tussentijd een vriendje gekregen. En geloof me, een vriendje hebben doet wonderen.
Op internet was ze de website Proud2bme tegengekomen. Opgericht door Scarlet Hemkes in samenwerking met het Centrum Eetstoornissen Ursula. Hier was mijn meisje razend enthousiast over. Ze wilde daar helpen en dat doet ze nu ook.
Wat ik in de afgelopen twee jaar ontdekt heb, is dat je nooit kwaad moet worden op je kind. Zij kunnen er echt niks aan doen. Het overkomt ze. En ze zijn al kwaad genoeg op zichzelf.
Luister heel goed naar ze. En het allerbelangrijkste is: blijf ze heel veel liefde geven. Geef ze het gevoel dat ook zij met een reden op deze wereld zijn. Ze hebben het zo hard nodig. En blijf vertrouwen op je eigen gevoel.
Zoals ik al zei: als ouder voel je je als een zoekende in de woestijn. Wat je dan vaak te horen krijgt, is dat het wel meevalt, en dat het zo'n vaart niet zal lopen. Zet een bord voor haar neus en zeg dat ze niet mag opstaan voordat het bord leeg is. Het zou niet meer zijn dan een vraag om aandacht.
Nou geloof me, het was niets van dit alles. Het zat veel dieper.
De computer was in die tijd mijn hulp. Maar niet heus. Ik wist echt niet waar ik het zoeken moest.
Wat ik zo graag zou willen, is dat er meer steun komt voor ouders. Een luisterend oor. Iemand die je begrijpt. Dat hoeft niet te betekenen dat diegene jou of je kind ook daadwerkelijk van het anorexia-probleem af kan helpen. Luisteren en meedenken is voldoende.
Wat dat betreft ben ik blij met de chat-sessies die Proud2Bme nu organiseert voor ouders en omstanders. Zie: chat.proud2Bme.nl.
Ook kunnen ouders terecht op het forum van Proud2Bme. Je kunt er je verhaal kwijt, en vragen stellen aan een psycholoog. Zie: forum.proud2Bme.nl.
