26 juli 2020 door Daisy
Hoera, een meisje! Zit je al op een grote roze wolk? Nee? Dat is waar mijn verhaal ook begint… Eerst zal ik me even voorstellen. Mijn naam is Daisy, nog lang geen 30 en woonachtig in het prachtige Friesland. Wel een echte import Fries (geboren en getogen in Hoorn NH), getrouwd met Hessel en sinds maart 2019 grutske mem. Nu hoor ik je denken: ‘grutske mem’? Ja, grutske mem. Aangezien wij in Friesland wonen en wij onze dochter de Friese taal meegeven beschrijf ik mijn gevoel als moeder in het Fries. In het Nederlands kan je gewoon zeggen ‘trotse mama’!
Ondanks dat ik die roze wolk niet zo heb ervaren, ben ik namelijk een super trotse mama. Speelt onze dochter in de speeltuin met andere kindjes? Ik glunder van oor tot oor. Leest ze haar boekjes voor aan onze kat Duke? Gniffel ik zachtjes terwijl ik dit tafereel film. Ik ben zo gelukkig met ons meisje (en natuurlijk is haar heit/papa net zo gelukkig met ons gezin en ik met hem). En toch kreeg ik na de geboorte in de kraamweek een gevoel wat ik absoluut niet had verwacht en ook absoluut niet herkende.
Tijdens mijn zwangerschap zat ik vanaf week 19 thuis. Harde buiken en onverklaarbaar vochtverlies in combinatie met enorme buikpijn, maakte de zwangerschap best wel zwaar en ook zeker spannend! Hoe langer onze Mini in mijn buik bleef zitten, hoe beter het voor haar ontwikkeling was. Toen ze vanaf 37 weken steeds minder begon te bewegen in mijn buik, vond ik het echt spannend worden. Met 37 weken en 6 dagen werd dan ook besloten om de volgende dag te beginnen met inleiden. Ik kies bewust voor het woord beginnen: Mini zou op 5 maart geboren worden. Op mijn verjaardag dus! Het mooiste verjaardagscadeautje ooit. Maar uiteindelijk is het pas op 11 maart gelukt om haar gezond en na een pittige bevalling en spoedkeizersnede op de wereld te zetten.
Wat een mooi meisje en wat doet ze het goed! En wat een enorme bos haar heeft ze! Wat is iedereen trots en blij! Het eerste kleinkind voor mijn ouders en het tweede kleinkind voor mijn schoonouders. Wat een geluk! Na een paar prettige dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis. Daar zouden we voor het eerst kennis maken met onze kraamhulp. En pfieuw… gelukkig daar troffen we het mee!
Toen begon de kraamweek. En tegelijkertijd begon toen pas het herstellen van de bevalling en keizersnede én het wennen aan de nieuwe samenstelling van ons gezin. Van tevoren had ik daar weinig verwachtingen van omdat ik me er echt geen voorstelling van kon maken.
En toen kwamen ze: De Kraamtranen. Wist ik veel dat ongeveer 80% van alle kersverse moeders te maken krijgt met kraamtranen. Eerlijk? Ze overvielen me best wel. ‘Normaal’ gesproken, als je fysiek fit bent, kan je mentaal best wel wat opvangen. Want zo’n powervrouw is niet omver te blazen toch? Nou, deze powervrouw was na haar keizersnede fysiek een vaatdoek (achteraf gezien dan hè, want toen vond ik mezelf zo sterk als spiderman en alle andere superhelden bij elkaar).
De roze wolk ging al heel snel weg en maakte plaats voor grijze wolken die ook al aardig snel donker kleurden. Maar dit was niet het gevoel dat ik, als kersverse moeder en powervrouw, wilde ervaren. Ik hoor je denken: maar dat zijn kraamtranen en het komt allemaal goed, het is gewoon even wennen.
En natuurlijk was het ook wennen, maar het bleek al snel meer te zijn dan ‘gewone’ kraamtranen. Dit gevoel was er niet zomaar en in mijn geval had het niets te maken met onze dochter of mijn liefde voor haar. Bij mij ging het om dingen die ik in het verleden had meegemaakt, zoals een lange relatie die op een vervelende manier stuk liep, waarna er onder andere een huis verkocht moest worden.
Tijdens mijn kraamweek dacht ik alleen maar: “was alles maar weer normaal”. Want de donkere wolken vond ik alles behalve normaal. Natuurlijk word je geleefd in de kraamweek, maar als je je op dat moment niet lekker in je vel voelt zitten en er veel donkere wolken boven je hoofd hangen, is dat echt niet fijn!
Controle, controle en nog eens controle, daar draaide mijn leven ineens om. Nooit had ik gedacht ik dat ik het zo fijn zou vinden om controle over mijn leven te hebben. En je raadt het al, tijdens de kraamweek had ik juist geen controle, werd ik totaal geleefd en voelde ik mezelf heel zwaar en donker. Ik vond het heel zwaar om me zo te voelen, ik vond dat ik heel blij moest zijn! Ik wilde mijn normale leven weer terug waarin ik me goed voelde. Met normaal bedoelde ik weer fysiek fit, lekker aan het werk en controle over ons leven hebben. Want dan, ja dan, zou ik vast sterk genoeg zijn om mijn ‘mentale poorten’ lekker dicht te houden.
Rode vlag! Dit kan en mag niet de bedoeling zijn na een bevalling. Mijn tranen kwam vaak alleen als mijn man in de buurt kwam, maar als hij wegging voelde ik me ook rot. Dat was voor hem het moment om aan de bel te trekken. Hij ging naar de huisarts om die middag nog een afspraak te ‘eisen’. Want dit soort situaties doen zich natuurlijk altijd voor op vrijdagmiddag..
En wat heb ik het daarmee getroffen. We hebben gelukkig een hele fijne huisarts en ook op dit gebied wist ze precies wat ze met mij aan moest. Na overleg met de POP-poli in het ziekenhuis werd er een plan bedacht om mij weer heerlijk de ‘oude’ Daisy te laten zijn. Was dat binnen een week klaar? Nee, maar de eerste stappen werden gezet. Ik kreeg medicijnen en een aantal gesprekken met de huisarts. Erna kon ik starten met EMDR (therapievorm). Dit was het wondermiddel in mijn geval. Ik heb er zelf keihard voor moeten werken, maar ik kan echt zeggen dat ik er bovenop ben.
Is de ‘oude’ Daisy dan terug? Nee! Absoluut niet zelfs. Ik ben ervan overtuigd dat er een veel leukere en meer enthousiaste Daisy achter de ‘mentale poortjes’ vandaan is gekomen. Het heeft me zo enorm veel gebracht. Als mijn fysieke gestel het zou toelaten, zou ik nu huppelend door een veld met bloemen willen dansen, samen met mijn dochter en man, en genieten van alle vogels en beestjes. Want dat is waar ik onwijs van kan genieten. Klinkt degelijk hé? Maar de kleine dingen in het leven kunnen echt het verschil maken.
Mijn tip voor iedereen is dan ook om echt te genieten van de allerkleinste dingen. Want ook hier geldt, wie het kleine niet eert, is het grote niet ‘weerd’.
Had ik een klassieke postnatale depressie? Nee, dat denk ik niet. Ik had geen hekel aan mijn kind. Ik was niet van plan mijn kind, partner of mijzelf iets aan te doen. En nee, ook had ik niet de wens om alles terug te draaien naar het oude. Dit zijn veel voorkomende symptomen van een klassieke postnatale depressie. Ik had die symptomen dus niet, maar de hormonen, mijn fysieke gesteldheid tijdens en na de bevalling, het traject naar zwanger worden en de zwangerschap zelf, kunnen wel allemaal triggers zijn om een postnatale depressie te krijgen. Zonder de klassieke kenmerken.
Maar van welke symptomen je last hebt, maakt niets uit! Ieder negatief symptoom na de bevalling is vervelend en wil je natuurlijk niet en al helemaal niet als je net een kindje hebt gekregen. En de taboesfeer die er heerst over mentale klachten na de bevalling maakt het al helemaal niet makkelijk om erover praten.
Maar als ik je één tip mag geven, praat! Met wie? Dat maakt niet uit! Zolang het maar iemand is waar jij je goed bij voelt en wie jij vertrouwt. Samen sta je sterker dan alleen en kan je het juiste pad gaan bewandelen.
Mijn missie na mijn mentale dip na de bevalling is om mentale struggles na de bevalling bespreekbaar maken en het taboe te doorbreken. Voor mijn bevalling werkte ik in de financiële wereld, maar hier zal ik naar alle waarschijnlijkheid niet naar terugkeren. Ik ga mijn hart volgen! Ik droom ervan om mijn missie en ervaring te gebruiken in een eigen zaak. Ik wil elke mem/moeder zich weer een powerwoMEM laten voelen! Ik voel mij elke dag een beetje meer powerwoMEM worden en daar ben ik ontzettend trots op. Dus aan alle superwoMEM: ga ervoor en maak je gevoel bespreekbaar! Wil je mij volgen op mijn pad? Volg mij dan op instagram @Memmeleafde.
