Ik ben in 2016 bevallen van mijn dochter Sem-Loïs, en woon samen met mijn man Steven. Wij zijn een gezin van drie. Toen mijn dochter geboren werd, vertelde mijn moeder dat mijn dochter een hele bijzondere baby was en dat ze eigenlijk al heel alert uit haar ogen keek. Natuurlijk vond ik het lief dat mijn moeder dat zei, maar ik heb daar nooit iets achter gezocht.
Er gingen een paar dagen voorbij en na een paar dagen begon mijn dochter te lachen. Ik dacht dat dit normaal was, zonder te weten dat dit dus niet normaal was. Achteraf was dat hilarisch. Ook tilde ze haar hoofdje al heel snel op en was ze erg nieuwsgierig naar wat er allemaal om haar heen gebeurde.
Het moment waarop ik echt dacht van 'hey, dit is wel heel vreemd', was toen ik met haar in de kinderwagen door de stad liep. Ze was toen vier maanden oud. Ik had een boekje waarin alle informatie over baby’s, hun slaapgewoontes en mijlpalen stonden. Volgens het boekje zou ze normaal gezien 2-3 uur in de middag slapen. Nu wist ik wel dat ze met een paar stappen voorliep, maar ik zocht daar nooit iets achter.
Tijdens de wandeling begon ze plotseling enorm te huilen en te schreeuwen. Dit was vreemd, omdat ze dit normaal nooit deed. Ze had een schone luier gekregen voordat we vertrokken en had ook goed gedronken en gegeten. Op een gegeven moment kwamen er mensen in de kinderwagen kijken, die mij vroegen wat er aan de hand was, of ze pijn had, of misschien een volle luier had. Ik vond dit vrij vervelend en had dus echt geen idee wat er aan de hand was met haar. Uiteindelijk bleek dat ze aan het huilen was, omdat ze niks kon zien in de kinderwagen. Toen ik een kussen achter haar rug deed zodat ze wat rechter zat en plots alles om haar heen weer kon zien was ze blij en stopte ze direct met huilen.
Toen mijn dochter vier jaar was, heb ik hulp gezocht bij een coach die gespecialiseerd is in hoogbegaafde kinderen. Ik heb alle punten met haar doorgenomen en zij heeft ons erg geholpen op het gebied van opvoeding en school, en ze heeft me tips gegeven over leuke smartgames.
Toen ze vijf jaar was, is ze getest en was haar uitslag dat haar IQ 142 is. Hier schrokken we wel van, omdat we allerlei verhalen hadden gelezen over hoe hoogbegaafde kinderen kans hadden om vast te lopen in het schoolsysteem, op sociaal vlak, in hun werk, etcetera.
De impact van hoogbegaafdheid op ons gezin was eigenlijk normaal. Mijn dochter is enorm lief, grappig en erg gevoelig. Daarnaast heeft ze een heel goed gevoel voor humor en hebben we dagelijks lol. Heftige discussies hebben we niet. Ik probeer haar altijd alles zo duidelijk mogelijk uit te leggen want zodra iets niet duidelijk is in haar hoofd, wordt ze enorm onrustig.
Ze heeft een enorme interesse voor insecten, die ze ontleedt en onder haar microscoop legt. Laatst vroeg ik haar wat ze aan het doen was omdat ik haar bezig zag met een dode libelle. Haar antwoord was: "ik heb de kop van de libelle eraf gehaald omdat ik nieuwsgierig ben of een libelle ook pupillen heeft, net als wij". Hier kijk ik al niet meer raar van op. Zo heeft ze me ook geleerd dat een bidsprinkhaan 5 ogen heeft, in plaats van 2. We leren vooral veel van elkaar en vormen een hecht team.
Toen mijn dochter 3,5 jaar oud was, ging ze naar school. Hiervoor zat ze op de peuterzaal vanaf haar eerste jaar. Ze keek er enorm naar uit om naar de 'grote school' te gaan. Ze dacht dat ze hier direct zou leren lezen en schrijven, maar niets was minder waar. Ze heeft zich de eerste twee jaar behoorlijk verveeld en ik had vaak een gefrustreerd kind thuis. Op school vertoont ze aanpassingsgedrag en doet ze niet graag mee met de klas.
Vaak begrijpen leraren, vrienden of familieleden niet wat het inhoudt om een hoogbegaafd kind te hebben. Vaak wordt er gedacht dat je een kind hebt als Einstein, terwijl deze beredenering niet klopt. Deze kinderen hebben vaak een bore-out en zodra het lichtje niet meer brandt omdat ze zich voortdurend moeten aanpassen, beginnen helaas vaak de problemen.
Mijn dochter is nu 7 jaar oud en we zijn een paar jaar geleden verhuisd naar het buitenland. Het gaat momenteel erg goed met haar. Ze heeft veel vriendjes in haar klas, spreekt drie talen vloeiend en wordt voortdurend uitgedaagd op taalgebied. Hier bestaan er geen gespecialiseerde scholen voor hoogbegaafde kinderen, maar kinderen die voorlopen kunnen wel extra uitdaging krijgen op school.
Als tip kan ik aan ouders meegeven om goed naar je kind te luisteren. Heb je het idee dat je kind hoogbegaafd is, zoek dan zo snel mogelijk hulp, vooral bij meisjes omdat zij heel snel aanpassingsgedrag kunnen vertonen. Laat ze weten dat je van ze houdt en dat je in ze gelooft. Geniet vooral van de mooie momenten samen. Het kan zwaar zijn, vooral met kinderen die de hele dag vragen stellen zoals 'waarom dit?' en 'waarom dat?', maar het is het allemaal waard.
Voor de rest is het belangrijk dat ze uitgedaagd worden. Laat ze lekker op onderzoek uitgaan en houd goed in de gaten waar hun interesses liggen. We proberen haar zoveel mogelijk te lezen en blijven haar uitdagen. Buiten schooltijd gaan we vaak naar het strand schelpen zoeken, en naar het bos. Ik geniet er enorm van als ik zie hoe blij ze wordt van de natuur. Boodschappen doen was ook erg leuk met haar erbij, de caissières van de supermarkt waren altijd blij om haar te zien omdat ze altijd contact met hen maakte en dan brabbelde en lachte ze er op los.
Het hebben van een hoogbegaafd kind kan een uitdaging zijn, maar het is ook enorm verrijkend. Deze kinderen hebben een ongelofelijk vermogen om te leren en te verkennen, en het is een voorrecht om daar deel van uit te mogen maken. Dus, carpe diem! Geniet van elk moment, ondersteun hun leerproces, en vier hun unieke capaciteiten.
