8 mei 2020 door Diana van den Heuvel
Diana woont samen met haar vriend en zijn twee kinderen op Curaçao. Hoe gaat dit ze af?
In de rubriek Mijn Verhaal delen ouders verhalen over hun unieke gezinsleven. Van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap tot wonen op Curaçao met stiefkinderen. Wij delen de echte verhalen van ouders. Omdat ieder verhaal uniek is. Wil jij ook jouw verhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
Ondertussen woon ik alweer 4.5 jaar op Curaçao. Ik was Nederland zat. De kou. Het continue plannen. Het moeten. Kortgezegd, ik was helemaal klaar met Nederland. Na wat Googelen kwam ik erachter dat het echt niet alleen voor miljonairs is weggelegd om naar een tropisch eiland te verhuizen. Zo besloot ik weg te willen gaan. Curaçao is het uiteindelijk geworden.
Emigreren naar Curaçao is een beetje emigreren voor dummies. Je spreekt de taal en je komt makkelijk het land binnen. Curaçao voelde als thuiskomen. Het is heerlijk wonen hier.
Anderhalf jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. We hadden elkaar geliked op Tinder. Jaja, er ontstaan echte relaties via Tinder, wij zijn het bewijs. Na wat berichtjes heen en weer gestuurd te hebben, besloten we af te spreken bij een beachclub in de stad. Het was gezellig en er volgde een 2e date en zelfs een 3e. De dates gingen over in een relatie en we gingen samenwonen, zoals dat wel vaker gaat natuurlijk. Maar bij ons was het net even anders. Want ik was ook ineens moeder. Hij bleek namelijk 2 kinderen te hebben. Een meisje en een jongetje. Nu 6 en 4 jaar oud.
Hun moeder is ervandoor gegaan en heeft de kinderen achtergelaten en is dus ook – op zo nu en dan een videocall na – niet meer in beeld. De kinderen woonden bij mijn vriend en zijn ouders. Zijn ouders woonden op hetzelfde terrein, wat in de cultuur hier vaak voorkomt. Het is een gezellige half Nederlandse/half Antilliaanse familie. Toen we na een paar maanden wilden gaan samenwoonden, hebben we toch besloten om een huisje voor onszelf te zoeken. Vooral zodat we wat privacy hebben. In eerste instantie bleven de kinderen de eerste maanden nog bij zijn ouders en zijn 3 jongere zusjes. Zijn ouders zorgden het merendeel van de tijd voor de kids omdat mijn vriend veel werkte om alles te kunnen bekostigen. In de weekenden kwamen ze bij ons en deden we leuke dingen. Ook iedere woensdagavond aten ze bij ons.
Een paar maanden nadat we in ons eigen huis woonden, hadden we een gesprek over de kinderen. We vonden dat het beter voor ze was om een normale gezinssituatie te hebben, bij hun eigen vader. We hadden de knoop doorgehakt – de kinderen zouden bij ons komen wonen. Toen de schoolvakantie begonnen was, hebben we ze opgehaald en wilden we ze laten wennen aan het bij ons wonen. We hebben ze niet meer terug gebracht. Sindsdien wonen ze allebei bij ons.
Natuurlijk was dat een hele verandering. Voor ik mijn vriend leerde kennen ging ik nogal wat happy hours af. Ik sprak vaak af met vriendinnen en werkte vooral heel veel. Nu speur ik Facebook af naar leuke uitjes met kinderen, is de nieuwe aanbeveling op mijn Netflix-account een tekenfilm en word ik wakker op tijden dat ik voorheen soms naar bed ging.
En het is ook echt niet altijd makkelijk hoor. Soms zelfs best wel moeilijk. Als ze roepen dat ik hun moeder niet meer ben als ik boos op ze wordt omdat ze iets gedaan hebben wat niet mag, dan raakt me dat. Wat ook niet altijd makkelijk is, is dat mijn vriend en ik er niet samen in hebben kunnen groeien. Het ideale plaatje was toch dat je samen een relatie krijgt en daarna samen kinderen. Bij ons zat hij er al middenin en kom ik net kijken. Omdat ze fulltime bij ons zijn, hebben we ook geen privacy, wat je vooral in het begin van een relatie soms toch wel graag zou willen.
Maar over het algemeen vind ik het heel leuk. Ik hou van ze en zie ze als mijn eigen kinderen. Is dat anders dan moeder zijn van je eigen kinderen? Dat kan ik nu niet zeggen omdat ik nog geen eigen kinderen heb. Ik denk dat je bij je eigen kinderen meer van jezelf ziet in hun karakter, wat er nu niet is.
Het is fijn dat we nu een echt gezinnetje zijn. Dat de kinderen fulltime hier kunnen zijn en niet tussen 2 gezinnen heen en weer gesleept worden, en we alleen de opvoeding kunnen bepalen. Veel mensen vinden het raar dat de kinderen bij hun vader wonen en hun biologische moeder niet meer zien, maar zij zijn niet anders gewend. Ze waren jong en weten niet beter. Ze kunnen goed met mij opschieten en samen zijn we een gezin, en was ik ineens moeder van 2 kleine boefjes.
