Eigen schuld dikke bult
tja, om te starten, ja, het is mijn eigen dikke schuld, dat besef ik, maar dat maakt dit kut gevoel niet minder natuurlijk. Maar ik weet dat het voorbij gaat, na een scheiding van 20 jaar stelt deze niks voor, toch. Ok, drie jaar geleden moest en zou hij mij hebben, ik 36, hij 29 en moslim, hell no dacht ik, dat komt niet goed. Maar hij smeekte me voor een date en werd dat niks, ook goed. Nu drie jaar later was het iets, maar niks dat een naam had. Ik heb kinderen en hield ze ver uit zijn buurt. We hadden het fijn de momenten dat we elkaar zagen, maar ik noemde het een jojo relatie, always en never, ik hield er rekening mee dat zijn cultuur hem uiteindelijk zou dwingen te kiezen. Na tig keer vragen zijn vrouw te worden zei ik luid en duidelijk nee. En we hebben het besproken, dat hij zou gaan trouwen en tot het zover was, was ik er ok mee, tot hij maandag belde en zei dat vandaag de verloving is. WoW, voorbereid of niet, wat voelde dit vreselijk, wetende dat het logisch is en ik het hem gun. Bij hen gaat dat via via, ze kennen elkaar dus niet en uiteraard is er een bruidsschat besproken. Maar zijn reactie doet me wel wat, ik dacht altijd dat hij me slechts zag als iets om warm te blijven...maar dat gesprek maandag, hij klonk teneergeslagen, boos en in de war, vroeg zich af waarom hij niet vrij was zelf te kiezen. Echt kiezen voor zichzelf is natuurlijk alles verliezen en ik zou hem nooit dat vragen, uiteindelijk heeft hij gekozen. Dus ik vroeg hem me niet meer te contacteren, nu het officieel is, wil ik dat hij goed start. Maar hij wilt me blijven zien, als vrienden en of hij me nu kwijt is. Ja zei ik, eigenlijk wel. Ik probeer het los te laten, te genieten van het mooie weer, van het vele ik heb. Maar soms toch een knoop in mijn maag, een traan dat ik niet wil plengen. Ik weet dat hij zal bellen en ik weet niet of ik sterk genoeg zal zijn om niet op te nemen. Volgende week, na twee jaar weer naar de psycholoog, ik kan dit niet alleen. Ik wou dat het me niet zoveel deed, want ik wist dit al 3 jaar geleden al.
Sorry, het moest er uit
Hij is nu verloofd en gaat trouwen. Zijn keuze of niet .. mss wil hij jou wel voor 'erbij' en als hij écht voor jou zou gaan, dan zou hij dat doen.
@ chiquita
Hard, maar waar natuurlijk. Maar zelf zag ik een huwelijk niet echt zitten, ik zie mezelf niet alles opgeven om een moslima te worden. Dat verwijt kreeg ik ook van hem, dat ik hem tot dit had gedwongen omdat ik nee zei. Rare kronkel, wat maakt dat ik weet waarom ik nee zei, het beeld dat hij me voorhield was niet erg aantrekkelijk.
De man leek leuk, maar een leven met hem zoun nietleuk zijn voor jou en al helemaal niet voor je kinderen.
Dan heb je toch een prima keuze gemaakt? Wees blij dat hij verder gaat, dan kun je hem hopelijk makkelijker loslaten.
Want als hij verloofd/getrouwd is en jou toch op blijft zoeken is het toch een vreselijke hufter? Niks leuks aan dus
idd, het is een enorme hufter. Hij maakte zich meer zorgen dat ik niet meer met hem wilde afspreken dan om wat hij vandaag ten aanzien van heel wat volk zou gaan beloven. Zo nuchter bekeken, ben ik koekoek verdriet om hem te voelen. Hij is nu al bezig het arme kind te bedriegen. Tis maar een verloving zei hij, daarnaast wil ik je gewoon blijven zien. Wel, ik ben meer waard dan dat, ik ga hem blokkeren, want dat smeekte hij, om hem aub niet te blokkeren. Precies wat ik wel ga doen.
Zelf vind ik het huwelijk wel iets serieus, ik heb mijn man buiten gezet omdat hij me bedroog.
Maar dit heb ik nodig, hem zien door derden hun ogen, mijne is toch wat vertroebeld.
Je ziet het helder en neemt de juiste beslissing, goed gedaan!
Pijnlijk, maar nu zit je op de goede weg! En nu stijf houden, die poot!
blokkeer hem op alles. Gun die verloofde een eerlijke kans. Jij wou hem niet dus laat hem los.
Goed van je HappyMe, dat je de ogen zijn geopend én dat je jezelf niet naar hem wilde vormen door moslima (en alles op te geven?!) te worden. Hou je rug recht, blokkeren en als je even zwak wordt, je eigen draadje weer even lezen.
Een onmogelijke liefde, wel erg als je veel van elkaar houdt en het er toch niet mag zijn. Hij heeft je meermaals ten huwelijk gevraagd, dus wat mij betreft is hij geen hufter. Ook was je geen liefje voor erbij, jullie hebben 3 jaar lang een mooie relatie gehad. Het fijnste lijkt mij om het ook met liefde af te sluiten en elkaars verdriet te respecteren. En ja, loslaten en elkaar niet meer zien. Hij moet dat zeker inzien en geen contact met jou meer zoeken. Hij gaat verloven en de verloofde moet een eerlijke kans krijgen.
@wil40
Dubbel, ik ken hem, hij gaat het niet willen afsluiten, alsnog met hem afspreken betekend dat ik, ergens in september, als hij trouwt, weer op de reserve bank beland. Als dit al pijn doet, nee, ik doe dit uit pure eigen liefde. Hij gaat me niet laten gaan, tenzij ik echt zelf er de stekker uitrek. Voor mij is hij nu bezet, dat maakt dat de spelregels zijn veranderd voor mij en dat is: hij hoort een ander toe, afblijven. Hij zoekt maar een ander. Onze laatste treffen was twee weken geleden en die was, zonder dat ik het wist, een mooie afsluiter. Ik kan zo verder, er hoeft voor mij geen afscheid meer te komen. Hij vindt wel een manier het voor zichzelf af te sluiten, uiteindelijk heeft hij gekozen en ik neem mijn verlies met geheven hoofd.
ik heb hem wel een brief geschreven waarin ik hem niks dan moois wens in deze volgende hoofdstuk. Deze brief vertrouwde ik toe aan de regenput en dat gaf rust en toen blokkeerde ik hem en ja, dat deed pijn, maar wat kan ik anders doen...
Ik vind het knap van je en je kent hem het beste. Nee, meer kan je niet doen, geen contact meer. Ik hoop voor jou op een mooi nieuw hoofdstuk in je leven.
Als jij het voor hem was, had hij ook een andere keus kunnen maken, door zijn eigen weg te kiezen.
Ik verbaas me altijd weer over de arrogantie, wel hierheen verhuizen, een Nederlandse vriendin willen, maar wel verwachten dat ze zich zo aanpassen, zodat ze nog maar slechts een schim van zichzelf kunnen zijn.
nee, dat klopt, we hebben altijd een keuze en de zijne is zeker pijnlijk duidelijk, maar dan weet ik waar ik sta. Ik moet eerlijk zeggen dat het al weer beter gaat, ik probeer er heel nuchter in te staan, door heel bewust niet te blijven hangen in mijn verdriet, wat er mag zijn, maar niet meer dan een dik half uurtje
ik was al even bezig afstand te nemen besef ik nu, net omdat er altijd een kans was dat hij niet voor mij zou kiezen. Het geeft rust dat hij me niet bereiken kan. Ik verbaas me over hoe snel ik zo iets heb van ok, dan niet, veel plezier verder. Ik haat hem ook niet en heb genoten van de momenten samen. Mijn omgeving is vooral opgelucht, zij hadden de bui al van in het begin zien hangen, maar ja, we hadden een soort connectie dat gewoon werkte, tot nu dus. In België zwemmen er vissen genoeg 
Deze ochtend werd ik wakker ( ben op het werk) blij dat het een mooie dag wordt, content ook dat het tot nu toe beter gaat dan verwacht. Maar dan plots, komende van het niks dit: geen moment heb ik me afgevraagd wat dit met hem doet en doet dit wel iets met hem?? zou ik me beter voelen door te weten dat ook hij nu door een lastige periode gaat, kiezen is ook altijd verliezen tenslotte. Nee, natuurlijk moet ik me daar niet mee bezig houden, maar het is ook onmogelijk om niet even weer vol al dit te beseffen: ik ga hem nooit meer zien of spreken. Al was het not Ment to last, het blijven drie jaren dat we elkaar wel leuk vonden.
Nee, hij blijft geblokkeerd en ik ga gewoon verder, maar momenten als deze komen wel even hard aan, als een misgetrapte bal.
Doet deugd het hier even te noteren, zonder meer
