5 juli 2011 door Marieke Laauwen
Vorige maand vertelden we over de Centra voor Jeugd en Gezin, die soms alweer gaan sluiten. Maar zo hoeft het niet. Moeder Marieke Laauwen vertelt hoe het ook kan.
De eerste Centra voor Jeugd en Gezin gaan alweer sluiten. Niet onbegrijpelijk, als je de bezoekcijfers ziet. Het CJG in Dieren kreeg in één jaar 35 vragen, waarvan 10 telefonisch. Daar zijn dus 25 mensen langs geweest in één jaar.
Doodzonde, want het kan echt anders. Er zijn in Nederland Centra voor Jeugd en Gezin waar je als ouder echt iets aan hebt. Het CJG van mij bijvoorbeeld. CJG Beijum in de stad Groningen.
Ik kom er regelmatig en er zijn dagen dat ze daar op een dag 25 ouders zien. Nu hebben niet al die ouders vragen, maar dat hoeft ook niet. In Groningen hebben ze goed begrepen dat de doelstelling van een CJG misschien wel is om hulp te verlenen, maar dat dat niet betekent dat ouders automatisch behoefte hebben om hulp te ontvangen.
De centra in Groningen zetten daarom in op ontmoeting, en daar blijkt wel behoefte aan. Zelf ben ik zo ook min of meer per ongeluk in mijn CJG terecht gekomen. Ik geef als vrijwilliger fietsles aan allochtone vrouwen en onze cursus begint en eindigt in de huiskamer van het centrum. Een ontzettend leuke plek voor een cursus als de onze. Het is een gezellige ruimte en er is een vrijwillige gastvrouw die de koffie schenkt. Via de ouders die op de inloopochtenden komen, komen ook weer nieuwe aanmeldingen voor de cursus binnen.
Ik was vanaf het begin blij verrast door de transformatie van wat vroeger alleen maar het consultatiebureau was. Er is een gezellige zithoek, een boekenkast vol opvoedboeken om te lenen, leuk speelgoed, en een enorme keukentafel waar altijd wel iemand is om een praatje mee te maken. Zet je twee of meer ouders bij elkaar, dan komt het gesprek al snel op opvoeding, en verlenen ouders opvoedingsondersteuning aan elkaar.
Ik vind het leuk en inspirerend om te horen hoe anderen het doen en het is soms ook heel prettig om te horen wat er bij anderen fout gaat. Maar dat moet je dan natuurlijk wel veilig kunnen vertellen.
Een van de eerste vragen die ik stelde, was dan ook: "Wat ik hier zeg, wordt dat ergens vastgelegd?" Het antwoord was een stellig nee. Voordat ik hier op ging schrijven hoe goed mijn CJG is, heb ik het nog eens gevraagd, voor alle zekerheid. Het antwoord bleef nee.
Evalien Verschuren, consulent van het CJG: "Wij leggen niets vast. Het consultatiebureau, dat ook in onze ruimte zit, natuurlijk wel. Maar wat er in de huiskamer, de keuken of tijdens een activiteit besproken wordt, leggen we niet vast. In principe vragen we niet eens je naam. Nou ja uit beleefdheid natuurlijk wel, maar we schrijven het niet op."
Het tekent de laagdrempelige sfeer van het centrum. Er is vertrouwen in ouders: "We gaan ervan uit dat alle ouders het beste voor hun kinderen willen." Voor mij als ouder betekent dat dat ik hier ook hulp durf te vragen. Ik vraag alleen hulp aan mensen die ik vertrouw. Om iemand te vertrouwen moet ik iemand een beetje kennen en wil ik weten dat het vertrouwen wederzijds is. Waarom zou ik iemand vertrouwen die mij niet vertrouwt?
De mensen van het CJG ken ik, doordat ik er koffie drink, andere ouders ontmoet, wat ruil in de ruilwinkel, of een lezing bijwoon. En ik weet ook dat ze ouders vertrouwen omdat, als de beroepskracht afwezig is, het CJG door vrijwilligers opengehouden wordt.
Ook is er een groep ouders met zorgintensieve kinderen die in het CJG bij elkaar komt. Deze groep is zoals veel activiteiten in het CJG door ouders bedacht. Dus ook ouders die, door het niet altijd makkelijke gedrag van hun kind, alle redenen hebben om wantrouwig ten opzichte van hulpverlening te staan, maken gebruik van de ruimte die het centrum hen biedt om contact te leggen met andere ouders in gelijke omstandigheden.
Ook de ruilwinkel ontstond uit een vraag van ouders. Een aantal ouders ontmoette elkaar op woensdagmorgen in het CJG en ruilde dan kleertjes. "Kunnen we daar niet een soort winkeltje voor maken voor de wijk?" was de gedachte afgelopen maart. Twee weken later was de winkel er en nu is het zo druk dat de winkel iedere werkdag open is.
Alleen al met het opnoemen van de activiteiten in Beijum kan ik een artikel vullen. Er is een creatieve groep, er wordt in de keuken met peuters en ouders gekookt, er is een eetgroep van Surinaamse en Antilliaanse ouders. Er is een jonge moedergroep, er is ouder-peuteryoga, er is een blaadje gemaakt voor-en-door ouders, er was een verwen-ochtend voor moeders waar moeders hun huid verzorgden onder leiding van een schoonheidsspecialiste.
Op verzoek van vaders wordt er nu ook voor hen zoiets georganiseerd. "Ik zeg eigenlijk nooit ergens nee op", zegt Evalien. "Wij zijn, wat mij betreft, een Centrum van Jeugd en Gezin. Als er ouders zijn die ergens behoefte aan hebben, proberen we dat te organiseren. Soms is het dan heel druk, soms zijn er twee ouders. Maar dat vind ik ook een groep."
Dat er elders Centra voor Jeugd en Gezin sluiten, is dus niet alleen jammer voor de medewerkers die daar een jaar op vragen hebben zitten wachten. Het is ook jammer voor alle ouders die geen laagdrempelig ontmoetingscentrum in de wijk hebben waar ze met andere ouders dingen kunnen opzetten waar ze zelf behoefte aan hebben.
Zelf kom ik uit de buurt van Dieren, waar ze er nu mee ophouden, en ik ken daar ouders. Ze zijn echt niet zo veel anders dan de ouders hier uit de buurt. Dus woon je zelf in een wijk met een kwijnend CJG, doe eens gek en vraag om een ontmoetingsochtend, een muziekmiddag, een huiswerkcursus of wat je zelf leuk zou vinden. Wel even checken of ze dat niet meteen ergens willen registreren.
