Kind van 8 depressief
Hai, graag zou ik wat ervaringen willen lezen van ouders die een jong kind hebben met een depressie (of in het verleden). Ik vermoed dat mijn zoon van 8 (bijna 9) dit heeft, en maak me erge zorgen. Hij is ongelukkig, weet niet of hij wel blij is met dit leven en is erg negatief over zichzelf en de toekomst. Elke dag vertel ik hoeveel ik van hem houd, hoe waardevol hij is, maar niks komt aan. Hij gelooft het ook niet. In het verleden al naar kinderpsycholoog geweest, maar lijkt nu dus weer terug te komen. Van plan opnieuw weer hulp in te schakelen. School gaat op zich ok, al ziet de juf een wat afwezige jongen. Iemand tips en ervaringen als een kind al zo jong zegt dat hij het leven niet leuk vindt? (En niet één keer in een boze impulsieve bui). Dank alvast van een heel bezorgde moeder.
Ach jee! Wat een zorgen! Afspraak maken met de Huisarts, deel je zorgen en vraag om een doorverwijzing.
Sterkte 
Ach, wat verdrietig. Zo jong nog en dan het leven al niet meer leuk vinden. Spelen er dingen die dit kunnen verklaren?
Ik zou sowieso naar de huisarts gaan. Want aangezien het geen losse momenten zijn, lijkt het me niet iets dat 'erbij hoort'.
Volgens mij roepen alle kinderen wel eens iets van 'ik haat mijn leven' als ze pech hebben of hun zin niet krijgen, maar dit lijkt verder te gaan.
Heel veel sterkte, je kind zo zien worstelen met zichzelf en het leven is zwaar. Zeker als het niet beter lijkt te worden.
Ik was depressief op een leeftijd jonger dan acht jaar. Ik weet nog een moment waarop ik dacht dat ik het niet zou redden. Ik wist toen niet dat dat depressie was (als dat het was). Ik dacht gewoon precies wat ik dacht: ik zag moeilijkheden die niet te overwinnen waren.
agossie wat verdrietig voor hem en jullie.
Moeilijk he, de worsteling van je kind.
Hulp inschakelen inderdaad.
Zou in de tussentijd het "
Leefboek voor kinderen, hoe kan ik mijn leven ( nog) leuker maken? hem helpen? Theo Slegter. Voor en naar kinderen geschreven met practische tips en verhalen die hen aanspreken.
Is hij als eens getest
Hier een kind met depressie maar ook adhd .
rionyriony schreef op 05-10-2023 om 10:55:
Ik was depressief op een leeftijd jonger dan acht jaar. Ik weet nog een moment waarop ik dacht dat ik het niet zou redden. Ik wist toen niet dat dat depressie was (als dat het was). Ik dacht gewoon precies wat ik dacht: ik zag moeilijkheden die niet te overwinnen waren.
Ik ook.. maar ik werd vreselijk gepest. Als ik terugkijk naar foto's van die tijd kijk ik nergens vrolijk. Overigens wel steeds beter gegaan hoe ouder ik werd. En nu geen last meer van depressies.
Mijn kind was op die leeftijd ook depressief maar met een duidelijke oorzaak (genderdysforie).
Ik vind het rot, ook voor jou. Ik weet hoe wanhopig je je kan voelen als je een depressief kind hebt. Je zou hem/haar zo graag helpen.
Index224 schreef op 05-10-2023 om 11:12:
[..]
Ik ook.. maar ik werd vreselijk gepest. Als ik terugkijk naar foto's van die tijd kijk ik nergens vrolijk. Overigens wel steeds beter gegaan hoe ouder ik werd. En nu geen last meer van depressies.
Pesten is hondsellendig, omdat je als kind er juist bij wil horen en je de groep nodig hebt om je te ontwikkelen.
Bij mij speelde vooral faalangst; ik raakte volledig verlamd van angst als ik ook maar iets moest presteren in het openbaar. Waardeloos.
rionyriony schreef op 05-10-2023 om 10:55:
Ik was depressief op een leeftijd jonger dan acht jaar. Ik weet nog een moment waarop ik dacht dat ik het niet zou redden. Ik wist toen niet dat dat depressie was (als dat het was). Ik dacht gewoon precies wat ik dacht: ik zag moeilijkheden die niet te overwinnen waren.
Hai Riony,
Wat naar dat je dat al zo jong had ook. Hoe gaat het nu met je, en wat heeft je daarin geholpen? Wat had je als kind nodig (gehad) van je ouders. Met andere woorden, heb je tips voor mij richting mijn zoontje? Acceptatie, liefde, verbinding etc, maar het landt niet bij hem door zijn negatieve bril. Dank alvast!
Lexus schreef op 05-10-2023 om 11:28:
Mijn kind was op die leeftijd ook depressief maar met een duidelijke oorzaak (genderdysforie).
Ik vind het rot, ook voor jou. Ik weet hoe wanhopig je je kan voelen als je een depressief kind hebt. Je zou hem/haar zo graag helpen.
Jeetje wat ontzettend sneu is dat voor je kind om zich zo te voelen. En als ouder idd wanhopig. Sterkte!
Knutselkei schreef op 05-10-2023 om 11:02:
agossie wat verdrietig voor hem en jullie.
Moeilijk he, de worsteling van je kind.
Hulp inschakelen inderdaad.
Zou in de tussentijd het "
Leefboek voor kinderen, hoe kan ik mijn leven ( nog) leuker maken? hem helpen? Theo Slegter. Voor en naar kinderen geschreven met practische tips en verhalen die hen aanspreken.
Dank je wel voor deze tip!
Sarah09 schreef op 05-10-2023 om 15:43:
[..]
Hai Riony,
Wat naar dat je dat al zo jong had ook. Hoe gaat het nu met je, en wat heeft je daarin geholpen? Wat had je als kind nodig (gehad) van je ouders. Met andere woorden, heb je tips voor mij richting mijn zoontje? Acceptatie, liefde, verbinding etc, maar het landt niet bij hem door zijn negatieve bril. Dank alvast!
In mijn jeugd waren kinderen vooral braaf en ik was helemaal niet gewend om me te uiten dus ik zou ook de woorden niet hebben gevonden. Wat er in een kind omging vroeg men zich nooit zo af. Dat kwam later pas. Je moest gewoon doen wat volwassenen zeiden en dan kwam alles goed.
Verreweg de meeste kinderen zouden het op dit krakkemikkige opvoedmodel trouwens prima hebben gedaan. Ze leren hoe ze zich moeten weren tegen levenspijn.
Bij jouw kind ligt dat toch anders; hij zegt namelijk zelf al dat hij het leven niet leuk vindt, dus hij weet wat dat is. Ik denk dat je toch uit moet zien te vinden waarom precies hij het leven niet leuk vindt. Op welke momenten, en wat denkt hij dan. Gaat het erom dat hij zich verveelt omdat de eisen te laag zijn, of dat hij juist erg gespannen is omdat hij aan hoge eisen moet voldoen. Heeft hij het gevoel dat hij meetelt in zijn groep, heeft hij plezier in contact en waarom, moet hij vaak ergens om lachen, of vindt hij het veiliger als hij zich kan terugtrekken. Wat natuurlijk ook wel erg saai is. Dit soort vragen om het soort probleem vast te stellen.
En van daaruit kan men dan proberen hem te helpen met dat wat er in de weg staat. Dus ik zou echt staan op hulp en telkens weer teruggaan naar deskundigen op het gebied van kinderpsychogie totdat het beter met hem gaat. Sterkte!
Roos55 schreef op 05-10-2023 om 11:09:
Is hij als eens getest
Hier een kind met depressie maar ook adhd .
Nee (nog) niet getest. Heb je tips die jouw kind misschien helpen?
rionyriony schreef op 05-10-2023 om 16:16:
[..]
In mijn jeugd waren kinderen vooral braaf en ik was helemaal niet gewend om me te uiten dus ik zou ook de woorden niet hebben gevonden. Wat er in een kind omging vroeg men zich nooit zo af. Dat kwam later pas. Je moest gewoon doen wat volwassenen zeiden en dan kwam alles goed.
Verreweg de meeste kinderen zouden het op dit krakkemikkige opvoedmodel trouwens prima hebben gedaan. Ze leren hoe ze zich moeten weren tegen levenspijn.
Bij jouw kind ligt dat toch anders; hij zegt namelijk zelf al dat hij het leven niet leuk vindt, dus hij weet wat dat is. Ik denk dat je toch uit moet zien te vinden waarom precies hij het leven niet leuk vindt. Op welke momenten, en wat denkt hij dan. Gaat het erom dat hij zich verveelt omdat de eisen te laag zijn, of dat hij juist erg gespannen is omdat hij aan hoge eisen moet voldoen. Heeft hij het gevoel dat hij meetelt in zijn groep, heeft hij plezier in contact en waarom, moet hij vaak ergens om lachen, of vindt hij het veiliger als hij zich kan terugtrekken. Wat natuurlijk ook wel erg saai is. Dit soort vragen om het soort probleem vast te stellen.
En van daaruit kan men dan proberen hem te helpen met dat wat er in de weg staat. Dus ik zou echt staan op hulp en telkens weer teruggaan naar deskundigen op het gebied van kinderpsychogie totdat het beter met hem gaat. Sterkte!
Dank je wel!
Hier met dochter ook dit meegemaakt. Dat speelde ongeveer een jaar geleden maar het zit er ergens nog steeds wel bij haar. Bij haar had (en heeft) het heel veel met angsten te maken. Zo erg dat vorig kar echt alles te spannend werd (zelfs alleen naar de wc gaan) en toen raakte ze ook, in mijn ogen, depressief. Ze vertelde dat ze niks meer leuk vond, en vroeg wanneer alles weer normaal zou worden. Ik vond het echt hartverscheurend. Wij hadden wel al fijne hulp lopen voor haar, en beetje bij beetje ging het de goede kant weer op. Afleiding hielp haar wel heel goed, 1 op 1 aandacht van mij of mijn man. En erover in gesprek blijven, maar ook weer niet de hele dag. Lastig is het he. Je wil je kind zo graag gelukkig zien.. heel veel sterkte.
