Woede uitbarstingen partner
Schets situatie:
Ik (35) en man (40) zijn nu 3 jaar samen en hebben beiden een grote kinderwens waar we het liefst dit jaar mee starten. Maar toch twijfel ik of dit wel de juiste man is.
Ik schaam me zo om dit op te schrijven omdat niemand dit van ons weet en denkt dat alles altijd koek en ei is. Toch voel ik soms dat het niet normaal is en heb daarom erg de behoefte aan de mening van jullie.
Man heeft zoals de titel omschrijft regelmatig woede uitbarstingen.
Op dat soort momenten gooit hij heel hard met spullen, scheld me uit voor bijvoorbeeld egoïst of egoïstische trut en maakt dreigende opmerkingen.
Hij krijgt een hele boze blik en zijn ogen zijn zo woedend dan.
Ook word zijn stem richting mij schreeuwend.
Als hij zo tekeer gaat sluit ik me het liefst op in de badkamer of vlucht ik de deur uit maar dat maakt hem alleen maar razender.
hij zegt dat hij nooit een vrouw met een vinger aan zou raken. Ik geloof hem maar toch maakt hij me zo bang.
Ik heb hem wel eens mannen flink aan zien pakken en ook in het verleden was hij een echte vechter.
met alcohol op word het erger. Hij heeft dan ook besloten minder te drinken. Maar zonder alcohol is het ook wel eens voorgekomen.
Want ook spanning en stress zijn triggers.
Het is gewoon alsof ik zit te wachten op de volgende keer.
er hoeft soms maar een kleine aanleiding te zijn en hij gaat door het lint. voor mij klein. Voor hem groot.
dit is niet alleen in de privé situatie maar ook naar zijn eigen familie en op het werk heeft hij dit gedrag regelmatig vertoond
dat daargelaten is het een lieve gevoelige man met het hart op de goede plek.
Hij beseft achteraf ook dat hij weer eens te ver is gegaan maar toch breekt het het vertrouwen af als het dan telkens weer gebeurd. Hij zegt dan dat ik niet op de goede manier er voor hem ben op dat moment maar ik weet gewoon niet hoe ik er voor hem kan zijn omdat mijn angst op dat moment volledig overheerst.
diep in mijn hart voel ik dat ik dit niet meer wil. Ik wil een lieve man. Die mij nooit angst aan jaagt.
maar toch denk ik soms dat het ook aan mij ligt. In elke relatie komen toch wel eens ruzies voor. Zo ook in mijn vorige relaties. Maar daar werd niet in gegooid of geschreeuwd.
Ik hou zo veel van hem maar ik merk ook dat dit veel met me doet.
Dit opschrijven was al heel fijn. Nu ben ik zo benieuwd naar jullie mening!
Liefs, Naoom
Dikke rode vlag. Ga weg en ga vooral geen kinderen met hem krijgen. Je verdient beter.
Je zegt het zelf al: wegwezen! Hij geeft in feite jou de schuld van zijn agressie. Dat is echt helemaal niet goed.
Naar de psycholoog sturen. Samen in relatietherapie. Bang zijn in je eigen huis is nu erg maar met een baby en slaapgebrek de hel plus je baby raakt dan ook overstuur en beschadigd. Los dit eerst op. Laat hij je wel weggaan naar buiten en spullen pakken als je weg wilt.. Of blokkeert hij de uitgang of pakt jouw sleutels of telefoon. Meteen gaan namelijk als hij zo een aanval krijgt. Je kunt het dan toch niet goed doen en zo vererger je het ook niet. Afleren dit gedrag. En pas terugkomen als hij rustig is.
Iemand van 40 die zijn emoties nog altijd niet onder controle heeft, daar heb ik geen hoop meer voor.
Iemand die jou dan ook nog de schuld geeft, die is onvolwassen en schaadt jou.
Zeker geen kinderen krijgen met deze man. Kinderen krijgen betekent een aantal jaar slaapgebrek en grote verantwoordelijkheden: de beruchte aantal tropenjaren, waarin zijn gedrag nog vele malen erger zal worden.
Deze man is geen relatiemateriaal en al helemaal vadermateriaal.
Bescherm jezelf en je toekomstige kinderen. Vertrek. Je hebt nu nog de gelegenheid om een man te vinden die wel lief, geduldig en volwassen is.
Niet doen!! Vergelijkbare situatie gehad. Wel kinderen, gescheiden en de kinderen zijn bang voor hun vader. Veel hulpverlening betrokken en ze zien hem niet op het moment, het is niet veilig.
Echt, dit gaat niet beter worden voor je!
Eigenlijk weet je het wel denk ik? Als hij het echt een probleem zou vinden, zou hij uit zichzelf hier heel hard aan werken door naar een therapeut te gaan. Hij denkt dat het wel goed komt als hij spijt heeft en om vergiffenis vraagt. Nee, totaal stoppen met alcohol en op eigen beweging er aan werken zou een hoopvol teken zijn als hij dat al eerder had gedaan. Zoals het nu is, is zijn gedrag een hele grote rode vlag
Ik zou met hem geen kinderen nemen. Met kinderen is het stressniveau en het slaapgebrek veel meer, dus als hij nu al zulk gedrag vertoont, dan zou ik weinig hoop hebben voor leuker gedrag als de kinderen er zijn. En ‘egoïstische trut’, waarom zou je kinderen nemen met iemand die je zo noemt? Hoe boos gaat hij straks zijn als je minder tijd hebt voor hem vanwege de kinderen? Als je bang voor hem bent, zou ik met de relatie stoppen. Dat zou ik niet willen in mijn eigen huis.
"Als hij zo tekeer gaat sluit ik me het liefst op in de badkamer of vlucht ik de deur uit maar dat maakt hem alleen maar razender. [...]
Het is gewoon alsof ik zit te wachten op de volgende keer.
er hoeft soms maar een kleine aanleiding te zijn en hij gaat door het lint. [...]
Hij beseft achteraf ook dat hij weer eens te ver is gegaan maar toch breekt het het vertrouwen af als het dan telkens weer gebeurd. Hij zegt dan dat ik niet op de goede manier er voor hem ben op dat moment maar ik weet gewoon niet hoe ik er voor hem kan zijn omdat mijn angst op dat moment volledig overheerst.
diep in mijn hart voel ik dat ik dit niet meer wil. Ik wil een lieve man. Die mij nooit angst aan jaagt."
Lieverd ik ken deze verhalen. Weet je waarvan? Van toen ik jaren in een blijfvanmijnlijfhuis werkte. En ja, die mannen van die vrouwen hadden ook ergens een lief hart. En die dames bleven maar hopen dat dat lieve hart uiteindelijk zou overwinnen. Maar het werd alleen maar erger. Dit is wachten op dat het erger wordt. En dat hoeft niet eens fysiek te zijn. Dit is al zo intimiderend, dat het echt niet normaal in een relatie is. En nee, Het Ligt Niet Aan Jou!
Helemaal nooit, nooit, wordt mijn man, of ik, zo boos.
We hebben heel soms ruzie, maar ik voel me altijd, altijd veilig. Ik kan altijd zeggen en doen wat ik wil. En voel me nooit onveilig. Ook in een ruzie zijn we respectvol. Niemand schreeuwt, niemand scheldt, niemand zegt iets lelijks over de ander. Niemand heeft een woedende blik.
Bij ruzie zijn we het ergens niet over eens. En dat zeggen we dan tegen elkaar, soms op een wat bozige, geïrriteerde toon. En dan zoeken we een oplossing, of we laten het gaan, we accepteren een verschil van inzicht.
Je onveilig voelen is niet normaal. Dat hij jou de schuld geeft van zijn woedeaanval is zeer zeker niet normaal.
Met een kind wordt je leven bij tijden stressvoller. Dat wil je aangaan met een fijn, altijd betrouwbare partner. Niet met iemand die zo tekeer gaat. Echt Niet.
Jij kiest de vader voor je kind.
Kies er een die niet, nooit!, woede aanvallen krijgt. Kies er een die altijd respectvol blijft.
NEE, NEE, NEE. Zoals de anderen ook al zeggen, je leven verandert enorm als er kinderen komen en dat is een gigantische trigger voor mannen met woede issues. Echt, dit is ZO'N recept voor ellende, dat kun je jezelf maar ook je (toekomstige) kindje niet aandoen!
Ik ben opgegroeid met zo'n vader. Aardige man, grappig, leuk. Tot t moment dat er weer die woedeuitbarstingen waren. Je wist nooit wanneer. Kwam altijd onverwacht. Nee, mijn moeder werd niet geslagen, maar wij als kinderen konden wel soms wel een klap krijgen. En een paar uur later of de volgende dag was t weer over. Voor een paar weken, maanden, dagen? Je wist nooit wanneer. En of wij ' t triggerden of niet. Tussendoor was hij weer die gewone vader. En dan was t weer oke. Maar wij, als kind, zijn opgegroeid met een constante dreiging, op eieren lopen, want je wist nooit wanneer of waarom. En dat laat schade achter. En t werkt door. Ook in onze partnerkeuze. In ons zelfvertrouwen. In wie ik ben geworden. Dus ik, als kind van zo'n vader, zou zeggen: doe t niet. Krijg geen kinderen met een man die woedeuitbarstingen heeft. Die spanningen die dat met zich meebrengt is killing.
Je verdient beter, en toekomstige kinderen al helemaal. Je wordt geestelijk mishandeld en daar gaat hij nooit mee stoppen. Kun je ergens heen?
Hij is soms boos.
Maar jij loopt altijd op eieren. Jij peilt altijd hoe zijn humeur is voordat je hem aanspreekt op afspraken of verantwoordelijkheden. Of misschien spreek je hem op bepaalde dingen wel helemaal niet meer aan; het kost je wellicht minder 'moeite' om het taakje dan maar zelf te doen.
En jij wordt nooit boos. Dat kan niet. Dat is te gevaarlijk. Zelfs als hij op z'n alleronredelijkst is - als hij je de meeste reden geeft om boos te worden - moet je je inhouden. Je mag niet eens proberen te vluchten, want zelfs dat maakt hem bozer.
En daarmee is jullie relatie altijd uit balans. En heeft hij altijd voordelen. Omdat hij soms boos wordt.
En dat is waarom dit niet over gaat. Dat is waarom dit erger is geworden toen je bent gaan samenwonen. En waarom dit nog erger wordt als je zwanger wordt. Niet door stress. Maar omdat de voordelen van zijn uitbarstingen opwegen tegen te nadelen, mits het niet het einde van de relatie betekent. En hoe meer je aan hem 'verbonden' raakt, en hoe meer uitbarstingen je accepteert, hoe meer hij zich durft laten gaan. En hoe meer hij gaat denken dat de 'disbalans' die is ontstaan in jullie relatie iets is waar hij recht op heeft. Hij zegt het zelf, in alle kalmte na een uitbarsting, dat jij er meer 'voor hem moet zijn' tijdens zijn uitbarstingen. Juist dat gevoel van 'recht' (entitlement) is waarom hij zich meer en meer laat gaan.
Dit wordt niet beter. Dit wordt alleen maar erger. Vooral als je zwanger wordt. Ja, therapie kan hem leren beter aanvoelen hoe ver hij kan gaan. Dat kan 'm helpen op het werk, of tijdens het uitgaan. Maar dan nog zal hij in deze relatie gaan zo ver als hij kan gaan. Dan nog zal hij de voorrechten en disbalans die in deze relatie zijn ontstaan, willen behouden. Als dat kan met alleen maar dreigementen ipv geweld, prima. En hoe langer je dit op z'n beloop laat, en hoe meer je je aan hem 'bindt', hoe erger het wordt.
https://dn790007.ca.archive.org/0/items/LundyWhyDoesHeDoThat/Lundy_Why-does-he-do-that.pdf
sterk Syboor
Leer eens luisteren naar jouw gevoel. Dat heeft jou allang laten zien dat deze man NIET ok is.
Wat hij doet is gewoon strafbaar. Geestelijke mishandeling en partner geweld. Jij zit in een afhankelijke en toxische relatie. En nee hij gaat dit niet afleren als de kinderen er zijn. Wil jij dat jouw baby slachtoffer gaat worden van zijn geweld? Dat er instanties bij jullie gezin betrokken raken omdat jij je eigen kinderen niet kan of wil beschermen tegen een geweldadige vader? Want jij hebt al gekeerd rekening te houden met hem. Om je zelfs schuldig te voelen voor wat jij veroorzaakt zou hebben. Een baby kan dat niet he. Waar is je eigenwaarde? Besef jij je dat instanties zelfs je kinderen kunnen afnemen als jij niet zou vertrekken. Dat ze levenslang schade kunnen oplopen (en ja door in deze situatie kinderen te krijgen ben jij mede verantwoordelijk).
Heel hard mishandeling maar absoluut niet aan kinderen beginnen! Ga zo snel mogelijk naar de huisarts en vraag om hulp. Ook om te werken aan jouw eigenwaarde en zelfvertrouwen.
