Geen eigen plekje
Ik moet vooral even m'n ei kwijt...
Woon sinds 3 maanden samen met m'n vriend, die een kind heeft uit zijn vorige relatie. Helaas is zijn eerste vrouw overleden.
Nu is het wennen om bij hen te wonen en dan met name omdat ik nog wel eens mijn eigen plekje mis. Zoals deze week; ik was thuis van m'n werk ivm buikgriep en de derde dag redelijk opgeknapt maar nog wel een dagje in huis. Naast m'n werk doe ik nog een studie, dus die middag dacht ik even wat voor school te gaan doen. Maar de dochter van mijn vriend komt natuurlijk rond 14:30 thuis van school (ze is zeven jaar) en had ook nog een vriendinnetje mee. M'n vriend had dit met de moeder van dit vriendinnetje op het schoolplein afgesproken. Vervolgens kon ik niet beneden voor school bezig maar moest ik maar naar de slaapkamer. Mijn vriend werkt thuis en heeft zijn eigen kantoor. Ik kan daar dan even zo van balen ofzo... mijn eigen huis (op een uur rijden afstand) heb ik nog niet verkocht en dat kan ik dan zo even missen. Daar heb ik m'n eigen plek met bureau etc, waar ik zo even bezig kan gaan.
Ik investeer veel in mijn relatie en in de band met de dochter van mijn vriend. Dat verloopt allemaal heel goed en fijn. Alleen dit soort dingen... dat er geen plek voor jou is en je dan maar even naar de slaapkamer moet.... het voelt dan soms even helemaal niet meer zo leuk en fijn...
Benieuwd hoe anderen hier tegen aan kijken.
To ik vind het wel heftig dat zijn dochter straks haar vertrouwde omgeving kwijt is. Ik bedoel haar moeder overleden. En dan ook weg moeten uit je woonplaats (met school, sport, familie etc) en je huis met alles wat vertrouwd is. Ik weet natuurlijk de reden niet. Maar dat zou ik als ouder waarschijnlijk niet doen. Belang van het kind zou voor nieuwe partners moeten gaan.
Torenstra schreef op 10-04-2024 om 10:51:
We hebben het later ook wel besproken. Ik moet ook meer mijn verwachtingen uitspreken. Hij, als man, denkt er soms gewoonweg niet aan. Toen ik het later aan hem uitlegde begreep hij het wel. Hij snapt dat het soms heel lastig voor mij kan zijn hier in huis. Gelukkig zijn we op zoek naar een huis in mijn woonplaats of, wanneer dit niet op tijd lukt, gaan we tijdelijk in mijn huis. Dus op zich heb ik geen klagen met dit vooruitzicht, maar soms kan het even zo vervelend voelen.
Mijn vriend zei, toen we het erover hadden, dat hij zijn dochter eigenlijk bij dat vriendinnetje had moeten laten spelen. Leer voor de volgende keer, voor ons allebei. Mocht zich dit nog een keer voordoen... Een samengesteld gezin, terwijl je zelf nog een ouder bent, vind ik soms wel even zoeken hoor. Ik ben ook altijd gewend geweest om mijn gang te kunnen gaan. Het voelt dan soms wat benauwend hier omdat je het gevoel hebt die vrijheid niet altijd te hebben.
Maar los van dit gaat het gelukkig heel goed en ben ik heel blij met ze! Dit soort momenten zijn soms even heel vervelend.... en was vooral even benieuwd of anderen hier ook tegenaan lopen.
Maar dat is toch het probleem verplaatsen, niet alleen in huis, maar ook van jou naar de 2 anderen. Denk dat de oplossing in communicatie zit ( wanneer eigenlijk niet), uitspreken en bijstellen van verwachtingen, acceptatie, gewenning enz.
Dit is een vaak voorkomende situatie als de ene bij de andere intrekt! Met of zonder kinderen, gescheiden of weduwnaar.
de intrekkende partner komt in de omgeving van de andere… er wordt niets aangepast buiten wat plaats in de kasten en er wordt ook onvoldoende gecommuniceerd.
Advies is altijd: als je intrekt in 1 van de partners woningen… gezamenlijk aanpassingen doen. De meubels veranderen, nieuwe gezamenlijke deco, ruimte herindelen indien nodig - het moet een thuis worden voor iedereen anders voel je je als gast waarmee er geen rekening wordt gehouden met jou.
goed dat jullie hierover hebben gecommuniceerd en naar oplossingen zoeken
Je woont pas 3 maanden samen (dat is nog best wel kort) en zo te horen is je vriend redelijk en denkt hij mee als je het erover hebt. Dat van die werkplek hadden jullie misschien nog niet eerder bedacht omdat deze situatie zich nog niet heeft voorgedaan? Misschien kan jij in het kantoor van je vriend gaan zitten als hij aan de beurt is om voor de kinderen te zorgen, dat jullie een gedeelde werkplek hebben.
Ik zou ook mijn huis nog niet verkopen als ik jou was. Als je dit al 'helemaal niet meer zo leuk en fijn' vindt speelt er misschien iets anders?
Hoezo:'als hij aan de beurt is om de kinderen te verzorgen'? Er is maar een kind en die is van hem. Dus zijn verantwoordelijkheid. In principe nooit het hare.
Ik vroeg me af of het iets uitmaakt dat het incidenteel is. Ik bedoel: je hebt niet elke week duikgriep, toch?
Het is een goed leermoment geweest, maar die leermomenten bestaan in het leven. Het heeft geen zin om daar een fundamenteel relatieprobleem van te maken, toch? Tenzij je daar niet mee om kunt gaan en alles meteen perfect moet zijn.
Jullie hebben goede plannen en geloof mij, daar kan een 7-jarige die haar moeder verloren heeft ook wel mee omgaan. Ze hoeft niet haar hele leven lang opgesloten te blijven in de huidige situatie omdat iemand bedenkt dat dat haar 'belang' is. Ze mag er wel van uit gaan dat de andere volwassene een zorgdragende volwassene is die om haar geeft en haar niet negeert omdat het toevallig niet haar kind is. Wel mag er rekening gehouden worden met de beschikbaarheid van scholen.
Je doet nog een studie zeg je. Mijn advies zou zijn om die studietijd door te brengen in je oude huis en dat zodanig te plannen dat je daar, een uur rijden, naartoe kunt gaan en dan enige tijd daar kunt studeren. Dat geeft je rust, het structureert je tijd, je hebt dan even tijd om tot jezelf te komen en ook 'afscheid' te nemen van je oude huis.
Het zou mooi zijn als jullie samen een nieuwe woning kunnen betrekken. Dan komen er twee andere woningen weer beschikbaar.
Tsjor
Je had gewoon aan de kinderen kunnen vragen om een uurtje op hun kamer te gaan spelen of buiten.
Als je tijd nodig hebt om aan je studie te gaan, dan communiceer je dat er deze dag geen vriendje of vriendinnetje mee kan om te spelen. Dat is heel normaal, maar dan moet je daar wel duidelijk in zijn.
Verder zeg je dat je wel weer redelijk opgeknapt was, maar toch besloot dat je nog een dagje thuis zou blijven en 's middags iets aan je studie zou doen. Ik snap dan niet zo goed dat je dat niet in de ochtend doet ( als de dochter van je vriend de hele ochtend op school zit ), maar dat je kiest voor de middag terwijl je weet dat dochter om 14.30 uur thuis komt, met of zonder vriendje/vriendinnetje.
Dit heeft vooral te maken met handig plannen en helder communiceren/verwachtingen uitspreken. Het leven met kinderen is echt anders dan het leven zonder kinderen en het vraagt van beide kanten aanpassingen. Dat geeft niets, maar het vraagt wel meer vooruitdenken en anticiperen en aangeven waar de behoeftes liggen en waarin je elkaar daarin kunt ondersteunen.
