Meubels in huis

Hoi!

Hoi!
Tja wat is gevaarlijk...
Glas, hoeken, kunnen ze snel omkiepen?
Ik zou ze gewoon laten staan en als blijkt dat het niet handig is kun je ze altijd nog vervangen, zeker het eerste half jaar is dat nog niet nodig.
Mijn ervaring is dat ze op de gewone meubels ook tanden los kunnen vallen, bulten kunnen krijgen enz. Dus ik zou zeggen, laat je niet gek maken. Laat het nog even staan en kijk t aan.
Succes!

Wat wil je liever beschermen?

Wil je je meubels beschermen, of je kind?
Joh, voordat je kind werkelijk schade kan aanbrengen of kan krijgen door de meubels, ben je al gauw een flink aantal maanden verder.
Het meest arbeidsintensieve maar met het beste langdurige resultaat is je kind zo opvoeden dat het zich weet te gedragen in je huis. Ik heb dagenlang naast de videorecorder gewaakt om te zorgen dat mijn oudste van de knoppen leerde afblijven bijvoorbeeld

Kast

Wij hebben ooit een plank gemonteerd voor de bediening van de TV. Dat was makkelijker dan permanent bewaken, Sancy. De videorecorder stond in een kast met deurtjes die op slot konden.
De grepen van de ladenkast hebben we tijdelijk gedemonteerd. Die gingen open met een zuignapje dat we hoog neerlegden.

Mijn zoon heeft met 7 maanden een gat in zijn hoofd gevallen op de afgeronde hoek van een teaktafel. Niks designerigs aan, maar wel een gat. Meneer kon toen namelijk net rondjes rond de tafel lopen.
Zijn tweede gat kreeg ie toen ie de koppelstones in de tuin aan het opstapelen ging. Toen was is 2,5.

Ik zou gewoon met kritische blik kijken naar scherpe randen, smalle spleten en uitsteeksels.

Tihama

Kindafhankelijk

Voor mijn oudste heb ik helemaal niets aangepast. Die had nooit de ambitie om op tafels te klimmen of eindeloos te oefenen met lopen. Toch is ze wel eens beschadigd geraakt omdat ze bijvoorbeeld van een stoel af viel, of tegen de rand van het bad. Jongste verbouwde mijn hele huis om overal op te klimmen, en stopte bovendien alles in haar mond. Echt gevaarlijke dingen (medicijnen, schoonmaakspullen) had ik sowieso buiten bereik, maar ook losse dingetjes op tafel waren niet veilig voor haar. Onlangs had ik het zoontje van een vriendin in huis (1) en die ging werkelijk overal op af. Het leek wel of hij rondkeek om te onderzoeken waar hij zichzelf het meeste schade mee kon berokkenen Eerst ging hij af op een knikkerzak, om vervolgens te onderzoeken of hij zijn vinger in een stopcontact kon steken.

Goeie vraag tom: vloer, bank, tafelblad.

De meeste aspecten zijn hierboven al aan de orde gekomen. Ik zou gewoon afwachten. Karakter maakt veel uit, opvoeding ook wel iets. En soms denk je poeh, geen boekenkast tot de vloer want die gaan ze uitruimen - en dan talen ze er niet naar!
Zelfde met keukenkastjes, het is juist hartstikke gezellig als een dreumes alle plastic bakjes en dekseltjes uitruimt en erin eruit gaat spelen.

Moet wel zeggen dat ik bepaalde aspecten praktisch heb gehouden. Geen breekbare spullen toen ze klein waren, en wat ik heel fijn vind is een vloer die tegen water kan. Dat zou ik wel een bezwaar vinden, de hele dag achter je kind aan lopen met een doekje. Gestresst opveren zodra er iets omgegaan lijkt te zijn en als de wiedeweerga een doekje in de keuken gaan sprinten.

In mijn ervaring vervangen mensen vaak de vloer als de kinderen de pubertijd hebben bereikt. Die heeft veel te lijden onder jonge kinderen. Verder de bank. Dat springen is toch wel errug leuk, en chocola knoeien en er dan op gaan zitten ook. Helaas. Oh ja, laatste slachtoffer: tafelblad. Gelakt, dan lukt het ze vaak om door slaande repeterende bewegingen met scherpe voorwerpen gaatjes in de lak te krijgen die vervolgens weer worden doordrenkt met vocht waardoor de lak verder opbolt en nog vatbaarder is voor beschadiging door slaande repeterende bewegingen.

Wat verder erg handig is als je een lage tafel hebt waar ze zich aan kunnen optrekken. Daar gaan ze dan staan spelen en ze kunnen zich langs de tafel verplaatsen. Vond ik wel fijn. Dus een 2dehands solide salontafel (wij hebben hem ook nog design gevonden) kwam hier goed van pas. Oppervlak was al wat beschadigd dus daar hoefden we niet meer op te letten.

Nee berber

..de eettafel die nu op zolder staat en alleen nog maar op de allerachterafste plek als computerbureau dienst kan doen hihi. Ik zit er nu aan. Dus niet je salontafel

Gnargnar, twas leuk om die oude herinneringen nog eens op te halen. Vooral dat effect van het inwerken van vocht via de gaatjes waardoor de lak nog slapper wordt...

Overigens

Is de meest ernstige schade hier geweest: een scheur in de wenkbrauw van jongste die door de oudste in de rug geduwd werd en met het hoofd tegen de punt van de radiator aan viel. Die weghalen gaat wel erg ver.

Oja

"Ik heb gewoon héél vaak "nee" gezegd en de hand er vanaf gehaald. Voordeel was wel dat toen dit kwartje viel, de rest ook héél snel met rust gelaten werd |"|

Ja, die techniek las ik hier ook op het forum. Dus ik dacht: ga ik OOK proberen. Millions of flies cannot be wring, toch?
Ik kreeg in die tijd eindeloos vaak te horen dat ik het "gewoon consequent moest verbieden". Meestal nadat ze uitgelachen waren na mijn verhalen over zijn capriolen.
Dus ik nam aan dat het gewoon aan mij lag. Per slot van rekening luisterden al die andere kinderen wel, toch?
Zoon had toen ontdekt dat de staande lamp zo leuk tegen de muur kon kletteren. Pak je hem gewoon bij de stang en dan duw je hem om. Ploink, leuk geluid. Was ie ongeveer 1 jaar. Ik herinner me dat nog zo goed omdat het een uitermate serieus opvoedexperiment was en we woonden nog in ons oude huis. Na 33 (!) keer corrigeren (ja, ik heb geteld) heb ik het opgegeven. De lamp was nog heel, wel het metaal aan de zijkant beschadigd en gestucte muur stuk gedeukt en zwart. Die lamp is dus naar boven verhuisd.

De 9 leuke laadjes in onze kast herbergden oa bestek. Eerst hebben we consequent verboden. Maar ja, dat hielp niet. Toen hebben we alles uit de laden gehaald dat gevaarlijk was voor kind. Dat waren de messen. Toen alles wat gevaarlijk was voor het product zelf. En toen werden de laadjes eigenlijk overbodig.....Dus toen hebben we de grepen er maar af gehaald.

Conclusie: ik kan niet opvoeden.
Oh nee: karakter is een veel belangrijker component dan de meeste mensen zich realiseren. Dochter was trouwens een heel vreemd kind: die luisterde wel als we iets verboden. Soms al na 5 keer. Gewoon eng. Ik ging bijna denken dat ik wel kon opvoeden.

Tihama

Hier

Hier hebben we een oud vloerkleed op de grond gelegd. Want je vloerkleed gaat er gegarandeerd als eerste aan. De designbank vond ik dus wel te gevaarlijk, een metalen frame met punten die écht gevaarlijk uitstaken. Dus die is verdwenen. Inmiddels is de jongste 3 en hebben we een nieuwe bank, een iets praktischer ding.
Mijn ervaring met dure meubelen is trouwens wel goed. Het krast minder, de bekleding blijft mooier. Bij een IKEA-kastje of tafeltje zit er al zowat een kras op als je er naar kijkt. Maar onze Pastoekast is ondanks alle kinderen met treinbanen en blokkentorens nog volledig krasloos.

Wil je je kind tegen je meubels beschermen? Scherpe punten zijn natuurlijk niet handig maar verder kun je van vanalles wel een buil van oplopen als je valt. Mijn zoontje viel gisteren tegen de zachte bank maar had toch een blauwe bult op zijn voorhoofd. Ik snap dat nog steeds niet.

Of wil je je meubels tegen je kind beschermen?
Mijn oudste spuugde zo vaak een grote golf melk terug na het drinken, dat de donkerblauwe stoffen bank onherstelbaar gevlekt werd. De bank was gelukkig erg goedkoop in aanschaf en al oud dus later heb ik een nieuwe bank gekocht.
De eettafel is ook behoorlijk verruineerd door jongste: hij ging altijd met speelgoed en later bestek op tafel stampen zodat er piepkleine gaatjes in de lak ontstonden. Hier kwam dan vocht onder en nog later liet de lak over grote stukken los. Erg lelijk dus. Nu heb ik een nieuwe tafel met tafelkleed van zeil.

Rozenstruikje

Lol tops

""Maar ik had geen werk buitenhuis en heb die tijd dus geïnvesteerd in de opvoeding van oudste." Wat een rare opmerking vind ik dat. Alsof je dreumes alleen thuis (bij de videorecorder) is op het moment dat de ouders buitenshuis werken."
Daarmee bedoelde ik niet dat als de ouders buitenshuis werken het kind alleen thuis zou zijn (of dat buitenshuis werkende ouders geen tijd en energie besteden aan opvoeden). Ik bedoel alleen maar dat *ik* toen zo gek werd dat *ik* thuismoeder was, dat *ik* van gekkigheid álle energie in mijn kind stak en dat ook kón doen (want dus geen werk buitenshuis).

En tihama

"Dus ik nam aan dat het gewoon aan mij lag. Per slot van rekening luisterden al die andere kinderen wel, toch?"
Ha ja! Weet je: ik heb ze in een andere volgorde gekregen dan jij. Ik kreeg eerst een zeer gezeglijk exemplaar, zoals jouw jongste. Mijn ervaringen met kind 2 lijken veel meer op die van jou met je oudste. Ik was na de eerste overtuigd dat ik wel kon opvoeden en toen de gebruiksaanwijzing van nummer 1 niet werkte voor nummer 2, heb ik (hoe arrogant! niet echt aan mijn opvoedingscapaciteiten getwijfeld. Ik bedacht vooral dat nummer 2 een zeer strakke structuur nodig had en dat het nog heel lang zou duren voordat ik uitzonderingen "voor deze ene keer dan!") kon maken.
Maar goed, ik had gebruiksaanwijzing nummer 2 beter moeten lezen. Het stond er met koeienletters op: 'behaalde resultaten in het verleden geven geen garantie voor de toekomst'

Sancy

Laat ons handen schudden.
Kind 1 bracht ons in de waan dat wij het konden. Een beetje achteloos een kind opvoeden, komkom, hoe moeilijk kan het zijn. Gelukkig kregen wij kind 2 om ons wat nederigheid bij te brengen.

Tirza

Sancy en tirza

en ik schud ook mee, alleen had ik al 2 voorbeeldige kinderen, dus we waren geweldige ouders ! En toen kwam nummer 3, ik heb na 18 jaar nog een schorre keel van het "nee" zeggen.

Met dank aan dit forum

Hier dezelfde volgorde: oudste is een braverik, die bovendien niet echt de behoefte heeft aan grensverleggende experimenten, jongste stort zich overal op en in en heeft bananen in de oren.
Regelmatig roep ik uit dat ik zo blij ben dat ik bij de eerste al besefte hoezeer wij het hadden getroffen. Vooral met dank aan dit forum heb ik nooit echt de illusie gehad dat het aan mijn opvoedkwaliteiten lag, dus ben ik nu met dochter niet met een dreun in de harde werkelijkheid beland.

Groeten,

Temet

Bouwmarkt

Banken en stoelen kun je met hoezen beschermen, of grand foulards e.d. scherpe hoekjes en randjes kun je voor naar een bouwmarkt gaan, daar verkopen ze vast wel iets van strips en omleghoekjes die je eroverheen kunt schuiven.
Mijn vriend heeft een stellingkast met messcherpe staanders, over zoiets zou ik strips schuiven, bv. van die dingen die je wel eens bij posters gebruikte vroeger, met een sleufje erin.

Aanpassen aan je kind

Hier gemengde ervaringen. Mijn oudste heeft onze houten salontafel uit grootmoeders tijd letterlijk gesloopt toen ze drie was, ze kroop eronder, duwde met haar rug het ding compleet ondersteboven en een van de randen brak volledig af. Dit was overigens nadat ik me al jaren ergerde aan de viltstiftsporen, de zaagsnedes (wat je allemaal kunt aanrichten met een kinderschaartje!), de deuken en de afbladderende lak. Dit is het enige meubelstuk dat onze kinderen niet heeft overleefd .
Verder heb ik het een beetje al doende aangepakt, afhankelijk van hoe mobiel ze werden en hoeveel zin ik had om er tijd en energie in te steken. Geen planten of vazen in de vensterbank, wel de dvd-speler op de grond. Geen traphekjes, wel een grondig afgesloten keukenkast met schoonmaakmiddelen. Ik probeerde een beetje in te spelen op het karakter en hun vaardigheden. Niet altijd met succes hoor, maar ja, hoe voorkom je nou dat je peuter met een speelgoedbezempje vijftig gaten in de woonkamermuur slaat? Sommige dingen, zoals het uitruimen van keukenkastjes en open boekenrekken verliezen na een tijdje ook weer hun aantrekkingskracht. Op muren schrijven ook (godlof).
Ik zou willen zeggen: als je dure designmeubels hebt waarvan je bij een krasje gaat huilen, zet ze dan weg. Is een deuk in kind of meubel geen ramp, laat het dan staan. Zo hebben wij onze salontafel nooit weg gehaald (tegen advies cb in) omdat ze in praktijk meestal met hun hoofd tegen de punt van de eettafel bleken te lopen en hun tand door de lip vielen op de drempels en hun vingers tussen deuren klemden. En om nou je eettafel, deuren of drempels weg te doen... Na een paar keer kijken ze wel beter uit hun doppen. Niets leert zo snel en grondig als de praktijk, als ouder heb je de taak om ervoor te zorgen dat de les niet té grondig is .
Gefeliciteerd trouwens en veel plezier met het ouderschap!