Dreigende ots en uithuisplaatsing

BritgetJones007 schreef op 01-05-2024 om 15:37:

[..]

Waar zorgt dat medicijn voor dan

Wordt gegeven bij depressie

 Snap dat je het gesprek moet laten bezinken TO

Mag ik heel even inhaken? Hier een zoon van 19 met vergelijkbare problematiek. Zit inmiddels 6 jaar thuis en accepteert ook geen hulp. Het is niet gelukt om hem in beweging te krijgen toen hij minderjarig was en nu lukt het nog steeds niet goed, maar omdat hij zelf geen hulp wil, komen we helemaal nergens meer.
Kan het meespelen dat ze dat bij jullie willen proberen te voorkomen op deze manier, dat hij straks tussen wal en schip valt als hij meerderjarig wordt?

En @Tango, hoe hebben jullie jullie zoon zo ver gekregen dat hij dit wel accepteert?

Anoniemst schreef op 01-05-2024 om 16:28:

Mag ik heel even inhaken? Hier een zoon van 19 met vergelijkbare problematiek. Zit inmiddels 6 jaar thuis en accepteert ook geen hulp. Het is niet gelukt om hem in beweging te krijgen toen hij minderjarig was en nu lukt het nog steeds niet goed, maar omdat hij zelf geen hulp wil, komen we helemaal nergens meer.
Kan het meespelen dat ze dat bij jullie willen proberen te voorkomen op deze manier, dat hij straks tussen wal en schip valt als hij meerderjarig wordt?

En @Tango, hoe hebben jullie jullie zoon zo ver gekregen dat hij dit wel accepteert?

Dat is een traject geweest van vallen en opstaan. Zoon wilde vaak wel iets proberen, maar haakte af als hij maar een beetje het idee had dat het niet aan zou slaan. Geleidelijk zijn we de regie steeds meer bij hem gaan leggen: wat zou jij willen? Welke dagbesteding vond je fijn? Zou je daar heeeeel geleidelijk weer willen starten? Etc. Zo zijn we heel langzaam van 0 naar nu gegaan. Hij heeft nu een redelijk ingevulde week, waarvan wij zouden denken, hij doet nog bijna niets. 2 middagen met 1 op 1 begeleiding outdoor activiteiten, 1 middag (3 uur) dagbesteding, ook 1 op 1, 1 middag met zijn vader mee naar werk. En dan 1 keer in de week voetbaltraining en 1 keer in de 2 a 3 weken een wedstrijd. En dit vinden wij al echt een geweldige vooruitgang.

Die medicatie hebben we ingezet toen hij was afgehaakt bij de PMT. Overigens niet onterecht, want hij had geen klik met deze mevrouw en ze ging in de eerste sessie al zijn grenzen opzoeken. Ik zou denken, bouw eerst eens rustig op. 

We waren toen nog binnen bij ggz en ik heb een afspraak met de psychiater gevraagd om zoon uit te leggen wat medicatie kon doen. Dit deed deze man heel rustig en duidelijk en na dit gesprek heeft zoon aangegeven dat hij het wilde proberen. De regie lag in deze dus ook volledig bij hem. We hadden het anders niet gedaan. 

Zorgje!! schreef op 01-05-2024 om 17:48:

[..]

Ook onze zoon heeft pds. Reageerde niet heel goed op citalopram in combi met risperiidon.

Citalopram wordt ook voorgeschreven bij pds. Mogelijk was risperidon dan de boosdoener, dat durf ik niet te zeggen. Bespreekbaar maken kan altijd weer natuurlijk. Goede begeleiding is belangrijk. Liet bij ons ook wat te wensen over hoor. de psychiater wilde steeds maar weer dat zoon kwam of een telefonische afspraak om te evalueren. Maar nam de klachten bij de eerste medicatie niet echt serieus. Toen zijn we op eigen houtje gaan afbouwen. Dat maakte dat hij wel moest zeggen dat we iets anders gingen proberen. 

De PDS klachten bij zoon zijn niet weg, dat is logisch natuurlijk. Of het nog medicatie gerelateerd is weet ik niet. Het heeft het wel iets verergerd volgens mij. Maar de voordelen van de medicatie wegen nu ruimschoots op tegen de nadelen. Zoon loopt inmiddels wel bij de dietiste die meekijkt naar zijn klachten en daardoor is hij ook weer beter gaan eten. Gelukkig sluit ze heel goed bij hem aan, dus hij gaat nog steeds mee naar de afspraken, ook omdat hij merkt dat het hem helpt zich beter te voelen en meer energie te krijgen. 

Zorgje!! schreef op 01-05-2024 om 17:51:

[..]

Wat een verdrietig verhaal ook en wat zitten jullie er al een tijd in...

We konden het ook zo laten zoals nu is maar onze zoon komt ook (bijna) nooit meer buiten geen sociaal niets meer terwijl hij bij opname zo goed deed en erg geliefd was.

We hebben gelukkig nog even voor hij 18 is maar het word wel echt een lastig erhaal ben ik bang

Hier was/is het helaas niet veel beter. Kort ons verhaal. 
Als kind was zoon heel sociaal, echt een allemansvriend. Veel vriendjes en als we bijvoorbeeld naar de Mc Donalds gingen, had hij vaak al een speeltje van iemand gekregen, voor wij ook maar bij de kassa waren. Wel was zoon voor mijn gevoel een beetje een meeloper, hij wilde er graag bij horen en de mening van anderen was erg belangrijk voor hem. Hij ging bijvoorbeeld op school ook liever de clown uithangen, dan een verkeerd antwoord geven. Toen zagen we dat wel als onzekerheid, maar school zag dat niet, dus echt opvallend was het ook niet.

Vervolgens kregen we als gezin steeds grotere problemen als gevolg van de toeslagenaffaire. Grote schulden en veel stress daardoor. Voor ex/vader van zoon was dat aan het eind van de basisschool reden om ons gezin te verlaten en dat heeft er bij zoon flink ingehakt. Vervolgens kwam er een tijdelijke (achteraf onterechte) uithuisplaatsing van de kinderen. Tegen zoon was gezegd dat het om 1 nachtje zou gaan, maar het werd meerdere weken. Waar de kinderen dus eerst het gevoel hadden dat hun vader hen had verlaten, dachten ze nu dat ik ze ook niet meer wilde. Voor mijn zoon is dat een belangrijk breekpunt geweest. Zijn zelfvertrouwen dat al laag was, verdween helemaal, maar ook het vertrouwen in hulpverlening verdween.

Zoon ging in die periode nog naar school, maar begon steeds meer te verzuimen. Enkele keren is hij compleet in paniek weggevlucht op school, tot het op een gegeven moment echt helemaal niet meer ging en zoon volledig thuis kwam te zitten.

In het begin deed hij nog wel andere dingen, maar ergens rond de brugklas was hij al met voetbal gestopt en toen hij niet meer naar school ging, verdwenen ook zijn sociale contacten. Die ontliep hij ook, omdat hij zich schaamde voor de situatie.

In de eerste instantie wilde men hem gewoon de tijd geven en met oplossingen kwamen ze nog niet echt. Ik denk dat we ook de pech hadden dat vervolgens Corona in het land kwam. Scholen hadden andere dingen aan het hoofd, sociale contacten werden gewoon lastiger, maar ook de dingen die hij daarvoor wel deed, konden niet meer en van daaruit is hij als het ware blijven hangen.

Hij zat vooral in zijn slaapkamer, geen sociale contacten en deed niets meer. Hulpverlening hebben we wel opgezocht, maar hij durfde dat niet te accepteren. Zo heeft hij eens letterlijk de kast voor zijn deur geschoven om te voorkomen dat er iemand zijn kamer binnen kwam of hij verstopte zich op zolder achter van die knieschotten. En als ze dan weg waren, zat ik met de gebakken peren. Hij was dan wel een week van slag.

Hij is dus ook jaren niet buiten geweest. Sinds twee jaar gaat dat langzaam weer een beetje en dit seizoen is hij bijvoorbeeld ook een paar keer mee geweest naar de plaatselijke fc, voor hem hele grote stappen, maar er is dus nog niets mogelijk en omdat hij zelf geen hulp wil, komen we nergens.

Wat dat betreft ben ik wel jaloers op de stappen die jullie al gezet hebben. Hoop dat wij ooit ook zo ver komen.