10 maart 2006 door Sarcas
Achterstallig huiswerk maken op de wintersport, hoe doe je dat? Plus: de diepere betekenis van het woord bitch.
"Kinderen houden je jong", hoor ik wel eens. Maar hoor hoe schamper ik lach: "Ha!". De afgelopen twee weken ben ik járen ouder geworden. En dat is te zien. Bij elke overschrijding van de ouderlijke grenzen verdubbelt het aantal grijze baardharen. Het hoofdhaar blijft vooralsnog gespaard. Kwestie van tijd, vrees ik.
Het ging allemaal zo goed... Onze hardwerkende dochter had met bloed, zweet en frisdrank haar rapport weten op te krikken van een ontmoedigende achterstand tot een zeer optimistisch geheel. Vreugde heerste in Huize Sarcas. De loftrompet werd uitgestoken, en de portemonnee getrokken. Vol goede moed en met een tas vol huiswerk vertrokken we met de ganse familie naar ons jaarlijkse wintersportfestijn.
Er was zon, er was sneeuw, het eten was heerlijk, de wijn vloeide rijkelijk, en dochterlief bleek om onduidelijke redenen belangrijke onderdelen van het huiswerk niet meegenomen te hebben. Ai, dát was nou jammer.
Mevrouw Sarcas en ik keken elkaar eens aan. Waren we er tóch weer ingestonken. Als je aan je puber vraagt: "Heb je ál je huiswerk bij je?", en je hoort: "Ja-haaaaaa", dan is er iets mis. Weet iedereen. Even vergeten dus. Grinnikende familieleden. "Wacht maar", zeiden wij onheilspellend, wijzende naar hun eigen grut. "Wacht maar!"
Discussies over het huiswerk laaiden op. Dochterlief had diverse ingewikkelde theorieën, die erop neerkwamen dat als je bepaalde dingen níet deed, en andere weer wel, maar op een andere manier, het totaal van het gemaakte huiswerk groter was dan de som der delen. Of zoiets.
Misschien is ze zó hoogbegaafd, dat we pas over vele jaren, als ze Minister van Onderwijs is en een verbluffend revolutionair leersysteem heeft ontwikkeld, begrijpen hoe briljant haar zienswijze eigenlijk was. Danwel dat ze probeerde om er alle kantjes tegelijk vanaf te lopen. Zwartgallig als we zijn, gokten we op het laatste.
Mevrouw had een Probleem. En nu zat ze dus dagelijks onder het toeziend oog van een schare argwanende familieleden grommend te blokken. Waarmee, al met al, toch zeker drie dagen verspeeld waren. Grijze stoppels ontsierden mijn wilskrachtige, mannelijke kin. Meer dan ooit, leek het.
Toch was het niet alleen tucht en huiswerk! Op een mooie avond, na een paar mooie flessen, hadden we een boeiende discussie. Het ging over bitches en de betekenis daarvan voor de tieners van nu, versus de huidige geëmancipeerde samenleving. Mochten 'we' (als in: 'de weldenkende samenleving'), wel toestaan dat onze dochters bitches worden genoemd, waar ze nog trots op zijn ook?
De meningen binnen de familie waren verdeeld. De oude garde vond het maar niets. Denigrerend! Vrouw-onvriendelijk! Maatschappelijk niet aanvaardbaar! De jongere garde, dochterlief dus, zag er geen probleem in, en wist zich daarbij gesteund door de aankomend jongerenwerker in het gezelschap.
Het woord bitch, zo redeneerden zij, wordt door het gros van de jeugd niet als een negatieve benaming gezien. Er wordt niemand negatief bejegend, dus is er geen probleem. Dat een kleine groep verwarde jongeren vrouwen als bezit behandelt, en ondergeschikt vindt, is een ánder probleem. Na een paar uur en nog wat flessen konden we elkaar daar wel in vinden.
Maar toch... Als d'r maatje Mo van 3-hoog-achter haar begroet met een vrolijk "Hey bitch!", moet ik toch een stukje generatiekloof wegslikken. "Hoe noem je hém dan?", vraag ik uitdagend. "Niets natuurlijk. Gewoon Mo." Er blijkt geen naam voor jongens te zijn. "En als je nu eens vrolijk terugroept: "Hey geitenneuker!", informeer ik. "Is dat dan okay?".
Een bedenkelijke blik verschijnt op het gezicht van onze puberbitch, langzaam overgaand in wat ik hoop een frons van dagend begrip te zijn. Jeetje, straks heb ik per ongeluk de derde feministische golf in gang gezet... Heb ik weer.
En de sneeuwpret dan? Onze dochter al helemaal lekker makend met het vooruitzicht van bruinverbrande stoere skileraren en aanbiddende verliefdheden, hadden we één kleine mogelijkheid over het hoofd gezien. Ze had een vrouwelijke skileraar. Het moest verboden worden. Behalve natuurlijk volgend jaar, als ik weer een paar privélessen ga nemen.
