Hoe problemen in relatie aanpakken/communicatie verbeteren?
Ok, dit voelt heel kwetsbaar, maar ik ben zo vastgelopen, dat ik toch advies ga vragen aan vreemden...
Ik ben al heel lang samen met mijn man. Sinds vorig jaar loopt het allemaal niet meer zo heel vanzelfsprekend en langzamerhand zie ik het bijna niet meer zitten. Er zijn meerdere dingen die niet goed gaan en ik overzie niet zo goed hoe het allemaal effect op elkaar heeft of waar ik moet beginnen met het oplossen....
Ten eerste zijn wij beiden geen praters. We hadden ook nooit echt problemen, dus nooit de noodzaak gehad om veel en diepgaand te praten. En omdat we er niet van houden, deden/doen we dat ook niet.
Ten tweede loopt het seksueel niet zo heel goed. We hebben een groot verschil in libido. Een aantal jaar geleden hebben we (toch even gepraat) de schwung weer een beetje terug kunnen brengen, door wat meer te experimenteren. We zijn elkaars eerste en laatste partner, dus weinig vergelijkingsmateriaal of ideeën, maar toen werd het wel weer even wat leuker. Langzamerhand zijn we wel uitgeëxperimenteerd, vooral ik heb mijn grenzen wel bereikt. Mijn man wil nog wel eens wat doen, wat ik niet fijn vind en dat heeft een paar keer tot nare situaties geleid, waar we overigens ook niet veel over gepraat hebben. Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat hij regelmatig porno kijkt, naar filmpjes waarin de dingen gedaan worden, die ik niet wil doen. Dat heeft echt een desastreus effect op mijn libido gehad. Ik voel me heel onzeker daardoor, die vrouwen zijn jonger, slanker, knapper en doen dingen die ik niet wil en hij kijkt daarnaar (en probeert het soms ook nog steeds bij mij). Ik heb echt geprobeerd me eroverheen te zetten, maar blijf het er erg moeilijk mee hebben. Afgelopen weekend betrapte ik hem opnieuw bij het kijken daarnaar en nu voel ik me weer helemaal terug bij af.
Bijkomend probleem is dat hij zelf eigenlijk moeite heeft met de seks. Hij krijgt maar moeizaam een erectie en houdt die nog moeilijker vast. Klaarkomen kan wel een uur duren, dus een vluggertje zit er niet meer in. En hij komt eigenlijk alleen nog maar klaar van het zelf doen, niet meer van normale seks. Dat vind ik dan weer niet leuk, dus voor mij nog meer reden om niet zoveel zin te hebben en zo versterkt dit zich allemaal vanzelf.
Ten derde drinkt hij erg veel. Ik heb het wel eens nagekeken en formeel is hij gewoon alcoholist. Hij functioneert er op zich goed bij, maar ik vind het toch niet fijn dat hij zoveel drinkt. En ik denk dat het ook effect op het bovenstaande probleem heeft, maar hij vindt van niet.
Ten vierde heb ik hem er vorig jaar van verdacht dat hij vreemdging. Hij heeft de code van zijn telefoon veranderd, een privacyscherm erop geplakt, zodat je niet meer vanaf de zijkant kunt meekijken, hij verliest zijn telefoon nooit uit het oog en zit er echt bijna altijd op. Elke minuut dat hij niet met iets bezig is, zit hij met z'n neus op die telefoon te whatsappen. Hij zegt dat het komt doordat hij veel hele actieve groepsapps zit. Hij heeft een zeer uitgebreid sociaal leven, en gaat ook veel vriendschappelijk om met diverse vrouwelijke collega's, vaak ook buiten het werk uit eten, avondjes uit etc. Ik heb daar nooit moeilijk over gedaan, ik ben zelf niet zo'n sociaal dier, maar gun het hem wel en had ook nooit reden om hem niet te vertrouwen.
Maar goed, op een gegeven moment 'betrapte' ik hem erop dat hij om 1 uur 's nachts fluisterend met iemand aan het bellen was en hij was aan het huilen. Toen ik vroeg wat dat te betekenen had, zei hij dat hij met een van die vrouwelijke collega's zat te bellen en dat zij slecht nieuws had gekregen en dat hij daarom huilde. Ik vond het een bizarre verklaring, en heb hem er toen van beschuldigd dat hij me bedroog. Hij zei dat het niet zo was en dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik heb echt geprobeerd om hem te geloven, maar gisteravond zag ik toevallig, ondanks zijn privacyscherm, dat hij met haar aan het appen was met hartjessmileys. Dat vind ik echt raar, hoewel ik weet dat ze heel vrij met elkaar omgaan in die groep. Ik vind het zo erg dat ik hem niet helemaal vertrouw. Ik zou zo graag willen dat ik hem gewoon op zijn woord kan geloven, maar ik blijf zo achterdochtig, zo'n onderbuikgevoel is het.
Ten vijfde ben ik zelf gewoon niet echt leuk. In de afgelopen jaren is het min of meer zo gegroeid dat ik altijd thuis ben bij de kinderen. Mijn sociale leven is vrijwel nihil, hij is heel veel avonden per week weg, soms wel 4-5 avonden. Sport, hobby, vrijwilligerswerk, uitjes, hij heeft veel vrienden en contacten. Ik vond het nooit zo heel erg, ik heb ook geen onbeperkte hoeveelheden energie, dus ook niet altijd veel behoefte om weg te gaan van huis, maar inmiddels heb ik dus weinig vrienden meer en ben ik echt een saaie muts. Ik werk, doe het huishouden en zorg voor het gezin en de kinderen. Ik maak niks mee, heb niks te vertellen, dus tja, ergens anders is het leuker dan bij mij, dat snap ik ook wel.
Tenslotte, maar dat is meer een soort gevoel, vind ik dat hij erg op zichzelf is gericht. Als hij het maar goed heeft, dan boeit de rest hem niet zo. Zo lijkt het in elk geval. We gingen onlangs bv samen een paar dagen weg. Hij had niet erover nagedacht wat we zouden gaan doen, al had ik hem een paar keer gevraagd wat hij leuk zou vinden. Toen had ik zelf maar een plan bedacht, meestal ben ik toch de reisleidster thuis, dus dat is hij ook wel gewend. En net toen ik van alles had bedacht, kwam hij ineens met iets dat hij per se wilde en dat eigenlijk helemaal niet daarmee te combineren was. Dan kan ik dus of mijn poot stijf houden en mijn eigen plan doorzetten of maar toegeven (wat ik dus ook gedaan heb). Daar kan ik dan zo geïrriteerd over worden. Ik vind het heel moeilijk om dat te laten blijken en heb dat dus ook niet gedaan.
Of als ik bij wijze van uitzondering eens een keer weg wil, dan is hij echt niet bereid om een eigen activiteit eenmalig te laten schieten. Onze jongste is nog te jong om 's avonds alleen thuis te zijn, en dan draagt hij een van de oudere kinderen op om thuis te blijven of hij zegt: ach, jij bent toch om half 10 wel thuis, die paar uurtjes kan hij best even alleen zijn, terwijl de jongste dat echt niet leuk vindt. Heel egocentrisch vind ik dat, maar hij ziet het probleem niet.
Alles bij elkaar vind ik het momenteel echt vreselijk. En ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen om de situatie te verbeteren. Alles hangt ook samen. Hij drinkt te veel, heeft moeite met seks, wil meer dan ik, we praten er niet over, ik voel me ontzettend onzeker en niet gezien, ik vertrouw hem niet 100%. We móeten echt een keer praten, maar de paar keer dat ik dat geprobeerd heb, mislukt dat direct. Ik krijg het niet goed onder woorden gebracht, het zijn natuurlijk ook maar vage dingen. Verdenkingen, irritaties, hij denkt er anders over en is gauw uitgepraat.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden, maar het heeft mij al een beetje geholpen om al die punten eens op een rijtje te zetten om de samenhang te zoeken.
Heeft iemand tips over hoe ik het gesprek over al deze dingen kan aangaan, zonder dat het in beschuldigen verzandt?
Voor iemand die niet graag/veel praat, kun je jezelf heel goed verwoorden op schrift.
Waarom lees je dit niet voor, met of zonder begeleiding? Wie weet is dit voor jullie dé manier om jezelf te uiten.
Mijn idee, Max. Samen naar de huisarts en daar dit voorlezen? En dan eens kijken wat die voorstelt om te doen.
Naar de huisarts? Wat kan die eraan doen? Trouwens, dat gaat mijn man echt niet doen. Ik vraag me af of hij zich wel realiseert dat we een probleem hebben. Misschien heb ik alleen maar een probleem of vindt hij dat in elk geval. Ik heb het idee dat hij het allemaal wel prima vindt gaan zo, hij doet wat hij wil met wie hij wil en wanneer hij het wil.
Een huisarts is er niet alleen voor je lichaam, maar ook voor je geest. Hij/zij kent de weg naar passende hulp. Misschien zijn wat gesprekjes met de praktijkondersteuner genoeg, misschien is groffer geschut nodig.
Kun je niet vragen of je man met je mee gaat naar de huisarts omdat jij zijn mentale steun nodig hebt omdat je in de knoop zit met wat dingen? Dan hou je het bij jezelf, jij zit met dingen in de knoop (zoals: ik voel me down omdat ik mezelf en mijn leven niet leuk vind). Ter plekke hoort hij dan wel dat die dingen ook over hem gaan.
Als hij dat niet voor jou over heeft, mag je nog grotere vraagtekens bij jullie relatie zetten. Waarom heb je een relatie als je elkaar niet steunt in moeilijke tijden? Hoe zou hij het vinden als hij zijn been breekt en jij zegt: ik ga niks voor je doen hoor, zoek het zelf maar uit. Dit komt op hetzelfde neer.
Als hij echt weigert, kun je ook alleen naar de huisarts gaan. Maar dat zal niet evenveel effect hebben.
Ja, op zo'n manier. Ik heb zelf ook wel eens gedacht om met een praktijkondersteuner of misschien iets van relatietherapie aan de slag te gaan. Alleen mijn man zal echt niet mee willen doen hieraan. Wij praten met elkaar al niet eens over bv de problemen in bed, laat staan dat hij dat aan iemand anders gaat vertellen. En ik wil dat liever ook niet. Maar omdat het allemaal zo met elkaar samenhangt zal het lastig zijn om met iemand te praten en sommige dingen niet te bespreken, denk ik..... Kun je relatietherapie in je eentje doen?
Nee. Je kunt alleen zelf in therapie gaan en dan hopen dat jouw veranderende houding iets goeds brengt voor de relatie. Bijv. dat jij leert beter voor je zelf op te komen en hij dus daardoor zich meer zal moeten aanpassen. Maar als ik het zo hoor dan heeft hij het zich nogal gemakkelijk gemaakt en is er voor hem geen noodzaak iets te doen. Dan heeft het allemaal weinig zin.
Ik zou eerst eens met hem echt gaan praten. Vertel hem dat je ontevreden bent met hoe jullie relatie momenteel verloopt. Er is heel veel schreefgroei en daar moet wat aan gebeuren.
Relatietherapie is grotendeels communicatietherapie. Dat hebben jullie heel hard nodig. Als je dat wilt gaan doen, vraag dan of hij mee gaat naar de intake, dan kan de therapeut vertellen wat diens aanpak is en kan je man nagaan of hij het wil proberen.
Ja, relatietherapie kan ook in je eentje, heb ik ook al gedaan. Het was best fijn voor mij, ik werd er sterker van. De deur bleef open voor mijn toenmalige partner om alsnog mee te komen.
Maar nogmaals, als je man weigert: wat moet je met een partner die jouw problemen niet serieus neemt? Daar wil je toch niet samen mee zijn? Dat mag je hem best zeggen.
Hebben jullie ook tips hoe ik dit bespreekbaar kan maken, zonder gelijk in therapie te gaan? Hoe kun je nu het best zo'n gesprek aanpakken?
Pippeltje schreef: aangeven dat je ontevreden bent, met hoe de relatie verloopt. Ik vind dat heel lastig. Want ik ben zo bang dat het al heel gauw beschuldigend wordt en dat werkt, denk ik, niet zo goed. Maar ik vrees, dat als ik eenmaal hierover begin, dat het een grote aanklacht wordt van alles wat ik niet leuk en fijn vind. Inmiddels is er zoveel opgestapeld waar ik ontevreden over ben. En als ik hem was, dan zou ik daar ook weinig trek in hebben. Vooral omdat ik ook heus wel weet dat sommige dingen aan mij liggen. Maar als ik nu maar 1 ding aanzwengel, dan blijft de rest toch nog in de lucht hangen en moet ik dan over een paar weken weer beginnen over iets waar ik ontevreden over ben? Ik weet gewoon echt niet meer hoe ik dit moet doen.....
Overigens heb ik tegen mijn weigerachtige partner altijd gezegd: ik vind therapie nodig voor ons, dus ik ga. Ik wil graag dat je mee gaat, maar als je niet mee gaat, ga ik alleen. Hij vond het eng om te gaan, maar nog veel enger dat zijn kant van het verhaal niet gehoord zou worden, dus uiteindelijk ging hij wel mee.
Tjod22 schreef op 07-05-2024 om 14:48:
Hebben jullie ook tips hoe ik dit bespreekbaar kan maken, zonder gelijk in therapie te gaan? Hoe kun je nu het best zo'n gesprek aanpakken?
Pippeltje schreef: aangeven dat je ontevreden bent, met hoe de relatie verloopt. Ik vind dat heel lastig. Want ik ben zo bang dat het al heel gauw beschuldigend wordt en dat werkt, denk ik, niet zo goed. Maar ik vrees, dat als ik eenmaal hierover begin, dat het een grote aanklacht wordt van alles wat ik niet leuk en fijn vind. Inmiddels is er zoveel opgestapeld waar ik ontevreden over ben. En als ik hem was, dan zou ik daar ook weinig trek in hebben. Vooral omdat ik ook heus wel weet dat sommige dingen aan mij liggen. Maar als ik nu maar 1 ding aanzwengel, dan blijft de rest toch nog in de lucht hangen en moet ik dan over een paar weken weer beginnen over iets waar ik ontevreden over ben? Ik weet gewoon echt niet meer hoe ik dit moet doen.....
Als het je boven het hoofd gegroeid is, is het toch een goed idee om met iemand te gaan praten die je kan helpen je gedachten op een rijtje te zetten. Bijvoorbeeld een wijze vriendin, familielid, of de praktijkondersteuner.
Je klinkt inderdaad alsof je niet weet waar te beginnen. Wat ik me goed voor kan stellen als ik je verhaal zo lees. En het klopt ook, alles hangt met elkaar samen en jullie hebben uiteraard ook invloed op elkaar. Jullie zitten samen in een patroon. En dat patroon past niet (meer). Dat kun je in je eentje doorbreken. En zeker met een man waarvan je inschat dat hij niet direct staat te trappelen om in therapie te gaan, zou ik met mezelf beginnen. Daarmee haal je ook meteen het beschuldigende eraf. Als je tegen je man zegt dat je niet gelukkig bent met jullie relatie, en dat je aan jouw deel daarvan gaat werken, hou je het helemaal bij jezelf. En wat hierboven al eens werd gezegd klopt, als jij (jouw gedrag) verandert, zal er vanzelf ook wat in jullie dynamiek veranderen. Of dat positief uitpakt is natuurlijk de vraag, want ik heb ook het gevoel dat je man het zo wel best vindt, en ik vermoed dat hij het niet leuk gaat vinden als jij verandert. Maar dat zie je dan wel weer. En wie weet reageert hij wel heel positief!
In ieder geval lijkt het me voor jouzelf heel goed (noodzakelijk zelfs!) dat jij een positief zelfbeeld terugkrijgt. Dat is ook belangrijk om over te kunnen dragen aan je kinderen en helpt je bij de opvoeding vanuit een positieve grondhouding.
Met deze vraag zou ik naar de huisarts gaan: ik wil graag aan mijn zelfbeeld werken, maar ook graag aan de relatie. Is er misschien iemand in hulpverleningsland die zowel mij kan helpen als mogelijk in een later stadium ons als koppel?
Let alleen wel op, lang niet alle therapie wordt vergoed vanuit de zorgverzekering. Relatietherapie bijvoorbeeld niet. Maar mocht het erop gaan lijken dat er een scheiding aan zit te komen, dan is therapie weer goedkoper. Scheiden kost namelijk echt veel geld.
Sterkte hoor. Goed dat je op zoek gaat naar oplossingen. Dat is de eerste en moeilijkste stap!
To ik heb je verhaal gelezen en jullie zijn eigenlijk geworden tot huisgenoten. Hij heeft een volledig eigen sociaal leven buiten de deur. Jij maakt daar geen deel van uit en hebt geen idee wat hij werkelijk doet en met wie. Je hebt zeer gegronde vermoedens over vreemdgaan. Hij wil seksualiteit (zoals veel mannen) en bij en met jou is dat eigenlijk geen optie meer. Met porno zou ik overigens geen probleem hebben. Ook niet als dat dingen betreft die buiten jouw comfortzone liggen. Maar met over jouw grenzen gaan in jullie seksualiteit wel! Jij voelt je terecht niet meer veilig en krijgt nog minder zin. Dat hij niet wil praten kan natuurlijk ook zijn om vervelende onderwerpen te vermijden...
Begin eerst met zelf naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar de praktijkondersteuner poh. Puur voor jezelf om zaken op een rij te zetten. Voor advies en spiegeling door een professional. Het is gratis en zonder of met minimale wachtlijst. De volgende stap is een gesprek met je partner. Zonder weglopen. Wil hij op geen enkele manier met jou in gesprek dan weet je genoeg. Hij neemt jou en jouw gevoelens niet serieus. Eigenlijk geeft hij daarmee aan dat jullie broer en zus relatie voor hem prima is. De vraag is of jij dat kunt accepteren (er zijn mensen waarvoor dit werkt).
Heel eerlijk? Dit is alleen op te lossen met therapie. Vraag hulp voor jezelf om te leren praten bij de poh. En van daaruit verder.
Ten tweede loopt het seksueel niet zo heel goed. We hebben een groot verschil in libido. Een aantal jaar geleden hebben we (toch even gepraat) de schwung weer een beetje terug kunnen brengen, door wat meer te experimenteren. We zijn elkaars eerste en laatste partner, dus weinig vergelijkingsmateriaal of ideeën, maar toen werd het wel weer even wat leuker. Langzamerhand zijn we wel uitgeëxperimenteerd, vooral ik heb mijn grenzen wel bereikt. Mijn man wil nog wel eens wat doen, wat ik niet fijn vind en dat heeft een paar keer tot nare situaties geleid, waar we overigens ook niet veel over gepraat hebben. Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat hij regelmatig porno kijkt, naar filmpjes waarin de dingen gedaan worden, die ik niet wil doen. Dat heeft echt een desastreus effect op mijn libido gehad. Ik voel me heel onzeker daardoor, die vrouwen zijn jonger, slanker, knapper en doen dingen die ik niet wil en hij kijkt daarnaar (en probeert het soms ook nog steeds bij mij). Ik heb echt geprobeerd me eroverheen te zetten, maar blijf het er erg moeilijk mee hebben. Afgelopen weekend betrapte ik hem opnieuw bij het kijken daarnaar en nu voel ik me weer helemaal terug bij af.
Bijkomend probleem is dat hij zelf eigenlijk moeite heeft met de seks. Hij krijgt maar moeizaam een erectie en houdt die nog moeilijker vast. Klaarkomen kan wel een uur duren, dus een vluggertje zit er niet meer in. En hij komt eigenlijk alleen nog maar klaar van het zelf doen, niet meer van normale seks. Dat vind ik dan weer niet leuk, dus voor mij nog meer reden om niet zoveel zin te hebben en zo versterkt dit zich allemaal vanzelf.
Ten derde drinkt hij erg veel. Ik heb het wel eens nagekeken en formeel is hij gewoon alcoholist. Hij functioneert er op zich goed bij, maar ik vind het toch niet fijn dat hij zoveel drinkt. En ik denk dat het ook effect op het bovenstaande probleem heeft, maar hij vindt van niet.
Ten vierde heb ik hem er vorig jaar van verdacht dat hij vreemdging. Hij heeft de code van zijn telefoon veranderd, een privacyscherm erop geplakt, zodat je niet meer vanaf de zijkant kunt meekijken, hij verliest zijn telefoon nooit uit het oog en zit er echt bijna altijd op. Elke minuut dat hij niet met iets bezig is, zit hij met z'n neus op die telefoon te whatsappen. Hij zegt dat het komt doordat hij veel hele actieve groepsapps zit. Hij heeft een zeer uitgebreid sociaal leven, en gaat ook veel vriendschappelijk om met diverse vrouwelijke collega's, vaak ook buiten het werk uit eten, avondjes uit etc. Ik heb daar nooit moeilijk over gedaan, ik ben zelf niet zo'n sociaal dier, maar gun het hem wel en had ook nooit reden om hem niet te vertrouwen.
Maar goed, op een gegeven moment 'betrapte' ik hem erop dat hij om 1 uur 's nachts fluisterend met iemand aan het bellen was en hij was aan het huilen. Toen ik vroeg wat dat te betekenen had, zei hij dat hij met een van die vrouwelijke collega's zat te bellen en dat zij slecht nieuws had gekregen en dat hij daarom huilde. Ik vond het een bizarre verklaring, en heb hem er toen van beschuldigd dat hij me bedroog. Hij zei dat het niet zo was en dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik heb echt geprobeerd om hem te geloven, maar gisteravond zag ik toevallig, ondanks zijn privacyscherm, dat hij met haar aan het appen was met hartjessmileys. Dat vind ik echt raar, hoewel ik weet dat ze heel vrij met elkaar omgaan in die groep. Ik vind het zo erg dat ik hem niet helemaal vertrouw. Ik zou zo graag willen dat ik hem gewoon op zijn woord kan geloven, maar ik blijf zo achterdochtig, zo'n onderbuikgevoel is het.
Ten vijfde ben ik zelf gewoon niet echt leuk. In de afgelopen jaren is het min of meer zo gegroeid dat ik altijd thuis ben bij de kinderen. Mijn sociale leven is vrijwel nihil, hij is heel veel avonden per week weg, soms wel 4-5 avonden. Sport, hobby, vrijwilligerswerk, uitjes, hij heeft veel vrienden en contacten. Ik vond het nooit zo heel erg, ik heb ook geen onbeperkte hoeveelheden energie, dus ook niet altijd veel behoefte om weg te gaan van huis, maar inmiddels heb ik dus weinig vrienden meer en ben ik echt een saaie muts. Ik werk, doe het huishouden en zorg voor het gezin en de kinderen. Ik maak niks mee, heb niks te vertellen, dus tja, ergens anders is het leuker dan bij mij, dat snap ik ook wel.
Tenslotte, maar dat is meer een soort gevoel, vind ik dat hij erg op zichzelf is gericht. Als hij het maar goed heeft, dan boeit de rest hem niet zo. Zo lijkt het in elk geval. We gingen onlangs bv samen een paar dagen weg. Hij had niet erover nagedacht wat we zouden gaan doen, al had ik hem een paar keer gevraagd wat hij leuk zou vinden. Toen had ik zelf maar een plan bedacht, meestal ben ik toch de reisleidster thuis, dus dat is hij ook wel gewend. En net toen ik van alles had bedacht, kwam hij ineens met iets dat hij per se wilde en dat eigenlijk helemaal niet daarmee te combineren was. Dan kan ik dus of mijn poot stijf houden en mijn eigen plan doorzetten of maar toegeven (wat ik dus ook gedaan heb). Daar kan ik dan zo geïrriteerd over worden. Ik vind het heel moeilijk om dat te laten blijken en heb dat dus ook niet gedaan.
Of als ik bij wijze van uitzondering eens een keer weg wil, dan is hij echt niet bereid om een eigen activiteit eenmalig te laten schieten. Onze jongste is nog te jong om 's avonds alleen thuis te zijn, en dan draagt hij een van de oudere kinderen op om thuis te blijven of hij zegt: ach, jij bent toch om half 10 wel thuis, die paar uurtjes kan hij best even alleen zijn, terwijl de jongste dat echt niet leuk vindt. Heel egocentrisch vind ik dat, maar hij ziet het probleem niet.
Alles bij elkaar vind ik het momenteel echt vreselijk. En ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen om de situatie te verbeteren. Alles hangt ook samen. Hij drinkt te veel, heeft moeite met seks, wil meer dan ik, we praten er niet over, ik voel me ontzettend onzeker en niet gezien, ik vertrouw hem niet 100%. We móeten echt een keer praten, maar de paar keer dat ik dat geprobeerd heb, mislukt dat direct. Ik krijg het niet goed onder woorden gebracht, het zijn natuurlijk ook maar vage dingen. Verdenkingen, irritaties, hij denkt er anders over en is gauw uitgepraat.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden, maar het heeft mij al een beetje geholpen om al die punten eens op een rijtje te zetten om de samenhang te zoeken.
Heeft iemand tips over hoe ik het gesprek over al deze dingen kan aangaan, zonder dat het in beschuldigen verzandt?
-.-
Ik vind dat je in een rotsituatie zit. Ik ga eerst maar eens in op wat ik bold gezet heb: er zou bij hem een pornoverslaving aan de hand kunnen zijn. Verscheidene zaken wijzen daar op:
- stiekem dingen doen
- grensoverschrijdende gedrag naar partner
- erectiestoornissen en moeilijk klaar kunnen komen
- het eigenlijk liever alleen doen dan met de partner
- steeds hardere en extremere dingen willen.
- egoïstisch gedrag
- ondersteunende verslavingen als alcoholisme
- (zijn app gedrag kan hier ook imho ook mee temaken hebben en zou voor mij alleen al een vreselijk rode vlag in een relatie zijn nog afgezien van een eventuele pornoverslaving)
Lees "Your brain on porn" van Gary Wilson.
Ik vind het heel logisch dat jouw libido hier van afneemt. En wel goed dat je zelf niet over grenzen gaat en dingen gaat doen die je niet wilt hoor.
Tja een praktijkondersteuner en zelfs veel relatietherapeuten vinden een pornoverslaving niet zo'n probleem, 'iedereen kijkt toch porno?" is vaak het adagium. Maar pornoverslaving (en dan heb ik niet over eens in de zoveel tijd een videotje kijken hoor) is wel degelijk een probleem voor veel mensen en kan zeker een negatieve invloed op relaties hebben.
Daarnaast vind ik dat jullie relatie een schrijnend gebrek aan communicatie heeft. Daar zou je wel een relatietherapeut bij kunnen gebruiken.
Waarom wil je per se geen beschuldigingen formuleren? Dat voelt als op je tenen lopen. Of op eieren. Hij doet nogal al wat dingen waar hij best op gewezen mag worden. Als het een volwassen vent is moet hij daar toch tegen kunnen lijkt me. Zijn app gedrag alleen al...
Kortom: confronteer hem gewoon. Hij is niet van suiker toch?
Cchfjfufjvueh
Tja , ik wil hem idd niet teveel beschuldigen. Dat heb ik al eens geprobeerd en dan ontkent hij gewoon en zijn we uitgepraat. Of het ontaardt echt in ruzie. Straks gaat hij vervolgens mij beschuldigen van alles wat ik volgens hem misschien wel verkeerd doe. Dat zou ik me ook heel naar over voelen, dus dat wil ik bij hem niet doen. Ik denk dat ik liever wil aangeven dat ik met bepaalde dingen moeite heb, ik wil er ook het liefst van uitgaan dat het gewoon ‘mannengedrag’ is en dat er eigenlijk niets aan de hand is.
Porno vind ik trouwens wel echt slecht. Wij zijn christelijk, porno is wat mij betreft echt een zonde. En dan kan heel de wereld het doen, dat maakt het niet ineens goed of acceptabel wat mij betreft. Ik kan er ook niet over uit dat hij daar naar zit te kijken op zaterdagavond en dan op zondagochtend gewoon staat te zingen in de kerk. Daar heb ik zo’n moeite mee. Maar goed, ik begrijp wel dat mijn denkwijze afwijkt van wat de meeste mensen vinden, hoor. Ik dacht alleen dat hij er net zo in stond en nu blijkt dat niet zo te zijn. Ik denk wel dat dit een van de redenen is dat ik me er zelf zo vreselijk over voel dat hij dat toch doet.
Ik heb vanavond een beetje zitten oefenen met hoe ik in elk geval het feit dat ik ontevreden ben over hoe het in z’n algemeenheid tussen ons gaat ter sprake kan brengen. Ik denk niet dat ik iets over mijn bedenkingen van het vreemdgaan ga zeggen. Niet gelijk in elk geval. Ik heb geen bewijs, alleen een naar onderbuikgevoel en daar kan hij zo overheen walsen. Maar die andere dingen kan ik wel aantonen en hopelijk lukt het me om hem te laten inzien wat dat allemaal met mij doet.
Therapie of gesprekken met iemand anders zie ik nog niet echt zitten. Ik zou me zo schamen om dit allemaal hardop tegen iemand te moeten zeggen. Maar het heeft me wel erg geholpen om het hier op te schrijven, ik heb nu een beetje beter op een rijtje wat ik problematisch vind in onze relatie. En jullie commentaar helpt ook. Ik denk al maanden dat ik gek ben, dat ik me niet zo moet aanstellen en hem gewoon moet accepteren zoals hij is. Maar dat lukt niet, ik word er steeds ongelukkiger van.
